Wpis Nr. 44 – Tożsamość Fałszywego Narodu Wybranego

Powszechnie uznaje się Żydów za naród wybrany przez Boga który nie istnieje a państwo Izrael za akt  Bożego błogosławieństwa.

Jest jednak kilka nieścisłości

Biblia nie nazywa Izraelitów Żydami a sami Żydzi nie nazywają siebie Izraelita ale Izraelczykami.

Wyraz żyd powstał dopiero w czasach Nowożytnych, wcześniej używano określeń oznaczających albo Judejczyka (Juda, syn Izraela) albo mieszkańca Judei – Ioudeos, Ioudaios.

https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Jewish_ethnonyms

Sam Żydzi jak widać nie nazywają siebie Izraelem!

Nazywają siebie Yehudi czyli chwalcy Jahwe.

Jeśli więc Jahwe jest symbolicznym imieniem Baala a Tetragram zawsze oznaczał wyraz Bóg…. to oznacza że sami siebie określają chwalcami Baala!

Masoreci (hebr. ‏‎, czyt. baʽalé hammasoráh, „panowie tradycji”) – żydowscy uczeni Tory, którzy między VI a XI wiekiem stworzyli system zapisu samogłosek w alfabecie hebrajskim oraz opracowali oficjalny tekst Biblii hebrajskiej znany jako tekst masorecki. Działalność masoretów była skupiona wokół dwóch głównych szkół masoreckich – babilońskiej i palestyńskiej, różniących się sposobem zapisu znaków samogłoskowych.

 

To jest jeden problem a drugi ?

Izrael miał był państwem czysto teokratycznym akceptującym króla – Chrystusa

Tymczasem państwo Izrael akceptuje Talmud Babiloński, Technologię Gender i tak dalej

 

Czym Jest Talmud I Judaizm

Judaizm nie jest w rzeczywistości oparty na Torze (pięcioksięgu) czy Tanachu (Stary Testament u żydów), ale przekazie ustnym Talmudu i Kabały . 

Talmud to księga faryzeuszy, a Kabała  jedna z potężniejszych form czarnej magii na ziemi. Jest to produkt bardzo podstępny gdyż najpierw mówi że Biblia została zapisana za pomocą magicznego alegorycznego klucza i oni ten klucz (sposób interpretacji) mają znaczy się oni posiadają wiedzę tajemną. I ta wiedza tajemna mówi że Darwinizm, Wielki Wybuch, Miliardy Lat Stwarzania, Politeizm, Obce Cywilizacja, Satanizm są zgodne z proroctwami.

Taki przekręcik…

Na temat Talmudu zrobiłem krótki materiał wykorzystując cytaty z angielskiego przekładu i o dziwo wyraz goj tam nie występuje ale termin poganin.

 

Inny przykład: według zwyczajów rabinicznych dziedziczy się od matki, natomiast Biblia mówi:

1 Księga Mojżeszowa 10: (8): A Kusz zrodził Nimroda, który był pierwszym gigantem na ziemi.

• Że dziedziczymy genetycznie w męskiej linii. To faceci zakładali rody, miasta i zawód (ojcowie uczą synów 🙂 )
• Na dodatek wspomina, że Nimrod był olbrzymem i potomkiem

Jezus (Isus) nie był Żydem, gdyż Ojcem był sam Bóg. Był więc Synem Bożym. Noe, Abraham, Izaak, Ismael, Jakub, Mojżesz, Aaron i Dawid nie byli wyznawcami Judaizmu ani żydami ale wyznawcami Boga czyli Stwórcy Wszechświata.

Może ci tego nikt powiedział, ale zdanie Chrystusa o żydach było takie:

Objawienie 2:9 Znam ucisk twój i ubóstwo, lecz tyś bogaty, i wiem, że bluźnią tobie ci, którzy podają się za Żydów, a nimi nie są, ale są synagogą szatana.

Objawienie 3:9 Oto sprawię, że ci z synagogi szatana, którzy podają się za Żydów, a nimi nie są, lecz kłamią, oto sprawię, że będą musieli przyjść i pokłonić się tobie do nóg, i poznają, że Ja ciebie umiłowałem.

Jana 8:44 Ojcem waszym jest diabeł i chcecie postępować według pożądliwości ojca waszego. On był mężobójcą od początku i w prawdzie nie wytrwał, bo w nim nie ma prawdy. Gdy mówi kłamstwo, mówi od siebie, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa.

Izajasza 60:14 Przyjdą także do ciebie schyleni nisko synowie twoich gnębicieli i wszyscy, którzy tobą pogardzali, padną ci do nóg, i będą cię nazywać grodem Pana, Syjonem Świętego Izraelskiego.

Ewangelia Jana 10: (23) I przechadzał się Isus w świątyni, w przysionku Salomona. (24) Wtedy Żydzi obstąpili go i rzekli mu: jak długo trzymać będziesz dusze nasze w napięciu? Jeżeli jesteś Chrystusem, powiedz nam wyraźnie. (25) Odpowiedział im Isus: Powiedziałem wam, a nie wierzycie; dzieła, które ja wykonuję w imieniu Ojca mojego, świadczą o mnie; (26) Lecz wy nie wierzycie, bo nie jesteście z owiec moich. (27) Owce moje głosu mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną.

Sprawdź jak Jezus podsumował całą religię Faryzeuszy, i ich następców masoretów.

Terrorysta i antysemita!! Pamiętajmy że dzisiejszy przeciętny semita to… Arab, potomek Abrahama i Ismaela (brat Izaaka).Słowo Żyd (Jew) powstało w połowie XVIII wieku i nie mogło znajdować się w ówczesnych pismach. Używane było słowo – Judejczyk od plemienia Judy, syna Jakuba syna Izaaka syna Abrama. 

 

Talmud Babiloński jak się sądzi jest mylnie oparty na Torze (Pięcioksięgu)

Kolejny paszkwil to postać: https://pl.wikipedia.org/wiki/Tyberiusz_Juliusz_Abdes_Pantera

Islamiści i Muzułmanie chociaż uznają Chrystusa za proroka i wyprawiają takich ceregieli (zazwyczaj). Zdarzają jednak zmasowane prześladowania Chrześcijan przez Islamistów, którzy robią to jawnie i bez intryg.

Talmudyści działają jednak sprytniej i bardziej przebiegle. Nie mówię że Chrześcijanie są bez winy, albowiem każda religia jest sektą i każda sekta jest religią.

Największym jednak bluźnierstwem przeciw Mesjaszowi jest… Talmud Babiloński , bowiem prosto z Babilonu przyszedł dzięki komu?

Ezdrasz? Nie!

Talmudyczne Dogmaty to dzieło między innymi bandy Heroda o czym powinno być poniżej.

Ci ludzie (w pewnej częśći) do tej pory nienawidzą Boga i Chrystusa. Przykład?

Toledot Jeszu – (Historia Jeszu) – zbiór różniących się od siebie anonimowych tekstów, krążących w środowiskach rabinackich, ujętych w formę haggad, wyraźnie odnoszących się do postaci Jezusa Chrystusa przedstawionej w 4 Ewangeliach.

Pisma „Toledot Jeszu” są kompilacją i rozwinięciem wzmianek w Talmudzie, dotyczących przypuszczalnie Jezusa (nie ma co do tego pewności). Powstały zapewne w VI wieku w diasporze żydowskiej, ostatecznej ich redakcji dokonano na początku wieku XV. Stylem nawiązują do Ewangelii Świętego Mateusza, która jako jedyna specjalnie skierowana była do Żydów.

Imię bohatera pism, Jeszu, można odczytywać jako anagram hebrajskich słów: „niech jego imię i pamięć [o nim] zaginą„, może też być odczytywane jako zniekształcenie hebrajskiego imienia Jezusa – Jeszua. Jeszu przedstawiony jest tam jako heretyk i oszust, syn Żydówki zgwałconej przez rzymskiego legionistę Józefa Pandera – ojca Jeszu. Cuda dokonywane przez Jeszu miały być wynikiem stosowania czarnej magii. Jeszu miał być ukrzyżowany przez Żydów za szerzenie herezji, ale jego uczniowie mieli wykraść jego ciało z grobu, by obwieścić jego zmartwychwstanie.

Joseph Klausner, żydowski historyk i redaktor naukowy „Encyclopaedia Hebraica”, oraz Harvey Gertel, którego rodzina przed II wojną światową mieszkała w Łodzi, wspominali o powszechnym w diasporze żydowskiej zwyczaju przekazywania dzieciom treści „Toledot Jeszu” przez ich rodziców^[3].

 

Niestety tego typu wpisy są wykorzystywane przez prowokatorów mających na celu przelew krwi tak więc radzę uważać.

 

A poniżej próbka Talmudu:

 

(Sanhedrin 101a).  Nasi rabinowie nauczali: dozwolone jest, by za pomocą uroku skonsultować się z duchami oleju lub jaj , 17   ale że dają fałszywe odpowiedzi. Zakłócenia dokonywane są nad olejem zawartym w naczyniu, ale nie w dłoni ; 18   Dlatego można namaścić tym ostatnim, ale nie tym pierwszym. 19 Our Rabbis taught: It is permitted to consult by a charm the spirits of oil or eggs,17  but that they give false answers. Incantations are made over oil contained in a vessel, but not in the hand;18  therefore one may anoint with the latter, but not with the former.19 Sanhedrin 64a http://www.come-and-hear.com/sanhedrin/sanhedrin_64.html MISHNAH . TEN, KTÓRY DAJE SWOJE NASIENIE NA MOLECH ZWRACA SIĘ BEZ KARY, JEŻELINIE DOSTARCZY GO DO MOLECHA I SPOWODUJE PRZEKAZANIA PRZEZ OGIEŃ. JEŚLI ON ODDAŁ DO MOLECHA, ALE NIE POWINIEN BYĆ PRZESZKADZONY PRZEZ OGIEŃ LUB ODWRÓCENIE, NIE OTRZYMA KARY, JEŚLI ON ON ZROBI. MISHNAH. HE WHO GIVES OF HIS SEED TO MOLECH INCURS NO PUNISHMENT UNLESS HE DELIVERS IT TO MOLECH AND CAUSES IT TO PASS THROUGH THE FIRE. IF HE GAVE IT TO MOLECH BUT DID NOT CAUSE IT TO PASS THROUGH THE FIRE, OR THE REVERSE, HE INCURS NO PENALTY, UNLESS HE DOES BOTH.   GEMARA. The Mishnah20  teaches idolatry and giving to Molech.21 R. Abin said: Our Mishnah is in accordance with theview that Molech worship is not idolatry. For it has been taught, [if one causes his seed to pass through the fire,] whether to Molech or to any other idol he is liable [to death]. R. Eleazar son of R. Simeon said: If to Molech, he is liable; if to another idol, he is not. GEMARA. Misznah uczy bałwochwalstwa i dawania Molochowi. 21 R. Abin powiedział: Nasza Miszna jest zgodna z poglądem, że kult Molecha nie jest bałwochwalstwem. Gdyż nauczono go, [jeśli ktoś powoduje, że jego nasienie przechodzi przez ogień,] czy to Molochowi, czy jakiemukolwiek innemu bożkowi, który ponosi odpowiedzialność [na śmierć]. R. Eleazar, syn R. Simeona, powiedział: „Jeśli do Molecha, on ponosi odpowiedzialność; jeśli do innego bożka, nie jest.

 

Ci ludzie mówią nam że najlepszy przekład Biblii czyli Septuaginta jest jakoby fałszerstwem.

Tymczasem najbardziej popularny przekład ST czyli Tanach jest nie jasnego pochodzenia Masoretów czyli Baalów tradycji, tak ci ludzie nazywali Baala panem a Pana Baalem.

Jedna przestroga bierzmy natchnienia z rabinicznych źródeł podobnie gdyż tam wszystko jest na odwrót. Obrzezanie, Sabat i wszystko to wraz z Prawem Wojennym będzie ale o fundamentalnych pryncypiach Zakonu czyli o Miłowaniu Boga i Bliźniego już się nie pamięta, chociaż nie…
Generalnie Talmud można skrócić do trzech zasad
1. Należy Miłować Ludzi
2. Nie-żydzi to nie ludzie
3. A Bóg to nawet zasięga rady u wielkich rabbich także…

Taka to religia i z Chrześcijaństwem nie jest lepiej. Tam też obrosły chwasty!

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Petrus_Alphonsi

Dialogi contra Iudaeos [ edycja ]

Podobnie jak wielu nawróconych w swoim czasie, Alfonsi został oskarżony o złą wiarę przez społeczność żydowską i aby temu przeciwdziałać, a także okazywać swoją gorliwość dla swojej nowej wiary, napisał dzieło atakujące judaizm i broniące prawd wiary chrześcijańskiej. Stało się to jednym z najczęściej czytanych i używanych antyżydowskich tekstów polemicznych w średniowieczu, jak pokazuje Tolan. Alfonsi napisał Dialogi w 1110; przedstawia je jako dysputę pomiędzy swoją dawną żydowską ja (Mojżesz) a jego obecną chrześcijańską ja (Piotr). Dzieli go na dwanaście „Dialogów” lub rozdziałów: a pierwsze cztery ataki judaizmu, piąty atak na islam, a siedem ostatnich broni chrześcijaństwa.

Aż do Dialogi contra Iudaeos , tradycja augustiańska była przestrzegana w chrześcijaństwie, co dawało względną tolerancję narodowi żydowskiemu, a do tego momentu ataki na lud żydowski były zlokalizowane, a co ważniejsze, nie zorganizowane. Nie było literatura przed Petrus ALFONSI za Dialogi potępiając judaizm jako całości. Nie było dokumentu, w którym ludzie mogliby się trzymać i grupować przeciwko Żydom.

Alfonsi próbował udowodnić chrześcijaństwo, obalając judaizm. Dla Alfonsi istniała trudność w udowodnieniu chrześcijaństwa przez nieważność judaizmu, ponieważ podstawowe zasady chrześcijaństwa pochodzą ze Starego Testamentu.

W tym czasie niektórzy wierzyli, jeśli polemista dowodzi unieważnienie wiązanie Mozaika ( „Stary”) ustawy , wówczas ipso facto on lub ona dowodzi również nieważności chrześcijaństwa. Próbował uniknąć tego problemu, rzucając wyzwanie Talmudowi i rabinom.

Praca ta przedstawiała punkt widzenia sprzeczny z poprzednią filozofią chrześcijańską, ponieważ chrześcijanie twierdzili, że Żydzi ślepo praktykowali Stare Prawo. Petrus Alfonsi zainicjował odmienny pogląd, że „Żydzi nie przestrzegają już Starego Prawa; podążają za nowym i heretyckim prawem, z Talmudu. „Wierzenie Petrusowe polegało na tym, że żydowscy przywódcy świadomie i świadomie prowadzili swoją owczarnię.

Wierzył, że celowo kłamali, aby ukryć swój grzech zabicia Jezusa, mimo że wiedzieli, że jest Synem Bożym. Petrus Alfonsi twierdził również, że Talmud został napisany, aby powstrzymać naród żydowski przed dostrzeganiem, że Jezus był Synem Bożym; nazwał Talmud „tkaniną kłamstw” i „księgą heretycką”.

To, co czyni tę doktrynę tak radykalnie odmienną od niektórych wcześniejszych chrześcijańskich polemik, jest takie, że starali się dowieść słuszności chrześcijaństwa, wskazując na pisma święte Starego Prawa, które potwierdzały, że Jezus był Synem Boga. Dzięki temu przekonaniu portretowali Żydów jako ludzi, którzy ostatecznie ujrzą prawdę i ostatecznie nawrócą się na chrześcijaństwo. Nowa koncepcja Petrusa głosiła, że ​​przywódcy żydowscy otwarcie kłamią i próbowali ukryć prawdę. Ta nowa koncepcja oczywiście wytworzyłaby nowy rodzaj napięcia między chrześcijanami i Żydami, a Alfonsi nieumyślnie zaatakował Antychitów, aby rebringować [zabójstwo] jako oskarżenie przeciwko wszystkim Żydom.

Tradycja augustiańska dawała Żydom w Europie tolerancję na całym latynoskim zachodzieto nie było wspólne dla innych religii. Tradycja ta nie kładła żadnego nacisku na to, że judaizm jest heretycki, ale raczej wskazywał na fakt, że Żydzi mieli decydującą rolę do odegrania w szerzeniu chrześcijaństwa. Ta doktryna została pierwotnie napisana, aby wyjaśnić, dlaczego Żydzi nie nawracali się na chrześcijaństwo. Ponieważ Żydzi byli tymi, którzy przestrzegali prawa, wydaje się logiczne, że będą wiedzieli, czy Zbawiciel przyszedł, i to wydawało się stanowić problem w społeczeństwie chrześcijańskim. Daniel Lasker powiedział o ideologii Petrus, że „Te innowacje sygnalizują początek końca względnej chrześcijańskiej tolerancji dla Żydów i judaizmu inspirowane pismami Augustyna”. Inni autorzy przed Petrus użyli ostrzejszej retoryki; rzadko dochodziło do odchyleń od tradycji augustianów.

Alfons „prawdopodobnie był pierwszym, który połączył” niewysłowioną ” trójcę z” niewytłumaczalnym ” Tetragramem. ^[13]

Tradycja augustiańska zakładała, że ​​po spełnieniu celu Żydów nawrócą się na chrześcijaństwo, ale Żydzi na ogół nie nawracają się i ludzie szukają nowego wyjaśnienia. Alfonsi próbował wyjaśnić tę rozbieżność, stwierdzając, że judaizm jest heretycki i że przywódcy żydowscy świadomie ukryli prawdę. Uczynił swoje roszczenia specyficzne dla religii i żydowskiego przywódcy, ale nie dla ludzi jako całości. Dokonał tego poprzez wskazanie naukowych niespójności w wierze w judaizm.

Polemiczne dzieło Alfonsiego nie oznacza, że ​​dwunasty wiek był pełen przemocy między religiami, lub że wielu, którzy uważali się za chrześcijan, aktywnie walczyło przeciwko Żydom o nawrócenie.

W tym czasie tradycja augustiańska pozostała, a chrześcijanie założyli, że Żydzi po prostu staną się chrześcijanami. Podczas życia Alfonsiego jego twórczość stawała na scenie i zapewniała język, który umożliwiłby późniejsze prześladowania, a nie polemikę rozwijającą się z żydowskiego prześladowania. Chociaż Alfonsi być może nie był człowiekiem, który przymusowo nawracał Żydów, jego pisma umożliwiły późniejszemu polemistykowi wyprodukowanie jeszcze śmielszych twierdzeń Talmudu, w tym, że był on satanistyczny. Te nowe pisma i ideały wpłynęły na myśl wielu innych osób na łacińskim zachodzie w nadchodzących latach.

Dialogi contra Iudaeos Petrus Alfonsiego nie były całkowicie nową koncepcją polemiczną; używał tych samych argumentów i cytował te same proroctwa Starego Testamentu, których używali polemizycy przed nim. Przed dialogi Alfonsiego contra Iudaeos , średniowieczna łacina wiedziała bardzo niewiele o wierzeniach i praktykach religijnych Żydów żyjących w ich własnym mieście.

Większość chrześcijan nie znała treści Talmudu, a niektórzy nawet nie wiedzieli o jego istnieniu. Ten brak wiedzy stanowił problem dla chrześcijan, którzy próbowali udowodnić wyższość chrześcijaństwa nad judaizmem i robili to bez znajomości podstaw judaizmu.

To, co uczyniło dzieło Petrus Alfonsi wyjątkowym i dało mu poziom wpływów, który nie miał sobie równych przez żadnego z poprzednich polemistów, to jego wiedza o judaizmie w połączeniu z jego nową koncepcją postrzegania go. Jak wspomniano wcześniej, wyjątkowe wychowanie Petrusa dało mu szczególną przewagę, by być autorytetem w polemice. Ponieważ Petrus pochodził z Iberii, miejsca, w którym polemiki zainicjowano dzięki faktycznemu dialogowi i faktycznej znajomości rywalizujących religii, był w stanie sprowadzić swoją andaluzyjską polemikę z własną wiedzą judaistyczną z Iberii na temat łacińskiej Europy i przekształcić łacińską polemiczną tradycję.

Dialogi contra Iudaeos stanowiła punkt zwrotny nie tylko w polemicznym strategii, ale także postrzeganie judaizmu. W Dialogach Alfonsi kłócił się z sobą jako swoim dawnym żydowskim „ja” (Mojżesz) i jego nowym nawróconym chrześcijańskim „ja” (Piotr). To, co uczyniło tę szczególną strategię polemiki tak wpływową, to zdolność do kontrolowania argumentów w sposób zgodny z prawem bez potrzeby posiadania drugiej strony. Ponieważ argument był między judaizmem a chrześcijaństwem, a Alfonsi był kiedyś Żydem, a potem chrześcijaninem, potrafił z dużą dokładnością argumentować obie strony. Spierając się z samym sobą w Dialogi, był w stanie ustawić parametry argumentu bez żadnych nieprzewidzianych problemów z drugiej strony. Petrus był w stanie sprawić, by każda strona mówiła, czego chciał; z tego powodu był autorytatywny i stał się szkodliwy dla postrzegania Żydów.

Polemiki między Mojżeszem a Piotrem wydawały się mieć przyjazny ton w ich głosach, ale argumenty przedstawione przez Dialogi były radykalnie nowym sposobem na zaatakowanie judaizmu. Było dużo bardziej negatywne niż jakiekolwiek łacińskie dzieła inspirowane tradycją augustiańską. Alfonsi postrzegał judaizm jako konspiracyjną, antychrześcijańską sektę. Chociaż twierdził, że judaizm podążał za Starym Prawem, powiedział, że jest „tylko w części, a ta część nie podobała się Bogu”. Zakwestionował także ogólną koncepcję, że Żydzi nieświadomie zabili syna Bożego i powiedział, że zabili Jezusa z zazdrości. Powiedział, że „Bóg objawił swoim kapłanom, że Świątynia zostanie zniszczona, a Żydzi rozproszeni jako kara za Ukrzyżowanie; kapłani, ze złości i zazdrości, ukryli to objawienie przed swoim ludem. ”

Było to wyraźne odstępstwo od tradycji augustiańskiej i odniosło sukces jedynie z powodu wyjątkowej pozycji żydowskiego konwertyty, którą zajmował Petrus Alfonsi.

Ze względu na jego znajomość Talmudu i judaizmu, który do tej pory nie był precedensowany przez chrześcijańskich polemistów, potwierdził jego antyjudaistyczną pozycję. Ta wiedza uczyniła go autorytetem i pozwoliła niektórym ludziom zacząć kwestionować długoletnią augustiańską tradycję tolerancji, która była problematyczna dla Żydów na wielu różnych poziomach. Stało się to nie tylko zagrożeniem dla społeczności żydowskich w tworzeniu nowych sporów między Żydami i chrześcijanami, które wcześniej nie istniały, ale także Żydzi musieli martwić się o możliwość utraty swojej pozycji tolerancji wobec chrześcijaństwa. W tych nowych polemicznych pracach pojawiła się kwestia tego, co było celem Żyda.

Różne argumenty Dialogi contra Iudaeos [ edycja ]

Twierdzenie Alfonsiego, które było najbardziej szkodliwe dla stosunków żydowsko-chrześcijańskich, było takie, że Żydzi wiedzieli, że Chrystus jest Synem Bożym i nadal go zabija. John Tolan mówi, że „Alfonsi był pierwszym łacińskim pisarzem antyżydowskich polemik, twierdząc, że Żydzi są winni bogobójstwa.” W dziesiątym tytule Dialogi contra Iudaeos, Alfonsi ogłasza „że Chrystus został ukrzyżowany i zabity przez Żydów z własną spontaniczną wolę. „Twierdził, że żydowscy przywódcy byli zwodniczym narodem, któremu nie można ufać, a ponieważ był on Żydem, który postępował zgodnie z rabinicznym judaizmem , kwalifikował się do ujawnienia swojego procesu myślenia.

Kiedy Żydzi zostali oskarżeni o zabicie Syna Bożego, udzielono trzech odpowiedzi, próbując uzasadnić, dlaczego to działanie zostało wykonane. Pierwszą odpowiedzią było, że Ukrzyżowanie było konieczne, zgodnie z Mojżeszem, ponieważ „wypełniło ono jego wolę”. Drugą kwestią, którą Mojżesz czyni, jest to, że wielu przodków Żydów nie było częścią Ukrzyżowania i już mieszkali gdzieś indziej świat; Juda zabił Chrystusa, a nie Izrael. Ostatnim punktem, który Mojżesz czyni, jest to, że Żydzi mieli prawo zabić go, ponieważ mieli sprawiedliwy osąd Jezusa jako czarodzieja. Peter wykonuje odwet z ważnymi kontrapunktami, które są wyraźnie lepiej skonstruowane niż punkty Mosesa. To nie znaczy, że argumenty Mojżesza nie były dobrze przemyślane; to tylko, że Piotr zestawia lepiej wyartykułowany argument. Pewnego razu Mojżesz przyznał, że Peter tworzył ważne punkty, pytał wówczas, dlaczego Żydzi zabili Jezusa, ponieważ było wielu Żydów znanych z ich mądrości. Piotr następnie mówi, że „skoro go zaparli i zabili go z zazdrości, to dlatego są winni tak wielkiej zbrodni, że powiedzieli, że postanowili zabić Chrystusa” nie po to, by wypełnić jego wolę, ale od trucizny nienawiści i zazdrości „Poprzedni polemici twierdzili, że wygnanie Żydów było spowodowane Ukrzyżowaniem, ale nowością było przekonanie, że przynajmniej niewielka liczba rabinów wiedziała, że ​​Jezus był Synem Bożym, zanim go zabili, i że rabini również wiedzieli, że to był powód, dla którego byli na wygnaniu.

Atak Petrus, choć skierowany na judaizm, nie próbuje rzucić wyzwania narodzie żydowskiemu; rezerwuje polemiki dla rabinów i żydowskich pism rabinackich. Jest to szczególnie interesujące, ponieważ jego polemika dowodzi, że naród żydowski nie był bezczelnie heretycki, lecz raczej zbłądzony przez zazdrosnych rabinów, którzy chcieli zachować władzę nad Żydami. Jeśli tak było, to była nadzieja dla chrześcijan, że Żydzi mogli się nawrócić.

Takie postrzeganie Żydów zdolnych do nawrócenia, jeśli tylko byli oświeceni prawdą o podstępnych rabinach, nie było szkodliwe dla Żydów w najbliższej przyszłości, lecz raczej dla całego judaizmu w długim okresie czasu. Te koncepcje, które wywróciły do ​​góry nogami augustiańską tradycję, stworzyły podstawy i zapewniły język, który pozwoliłby chrześcijanom prześladować Żydów w celu nawrócenia. Według chrześcijan, kiedy Żydzi odkryli prawdę, którą posiadał Alfonsi, nawrócili się, ponieważ prawda była oczywista. Nie miało to jednak miejsca i dało chrześcijanom, a później polemikom, impuls do rozwoju kultury, która wymagałaby nowego stanowiska dla Żydów.

Kiedy Alfonsi używał Talmudu w swoich argumentach, jego celem było ukazanie go jako „pozbawionego boskiej inspiracji” i zrobił to poprzez udowodnienie, że Talmud był „sprzeczny z faktem logicznym i naukowym.” Sposób, w jaki Alfonsi użył Talmudu był zupełnie inny z tego, jak używali go w przeszłości chrześcijanie. Wcześniej chrześcijanie oglądali tylko Talmud w poszukiwaniu zapalnych odniesień do Jezusa, aby wywołać chrześcijańską pogardę dla Żydów. Kiedy cytował Petrus Alfonsi z Talmudu, zlekceważył każdy taki oszczerczy język i skupił się na odniesieniach, które przeczyłyby logice filozoficznej lub faktowi naukowemu.

Udowodnił fakt filozoficzny w swoich polemikach, omawiając, w jaki sposób cielesność Boga nie mogłaby istnieć, ponieważ zaprzeczała dominującej teorii Arystotelesa, i że talmudyczni rabini widzieli takie pisma jak „Bóg stworzył człowieka na swój obraz” jako dosłowne. W Dialogi contra Iudaeos Petrus zaatakował mistyczną tradycję zwaną Shi’ur Qomah. Pokazał, jak nauka z jego czasów wyraźnie zaprzeczała twierdzeniom talmudycznym w nadziei dyskredytowania ważności tego, że jest natchniona przez Boga.

Piąty tytuł [ edycja ]

Jak już wcześniej wspomniano, wyjątkowość polemiki Alfonsiego polegała na tym, że urodził się jako Żyd w Al-Andalus i nawrócił się na chrześcijaństwo. Miał nie tylko ogromną wiedzę o chrześcijaństwie i judaizmie, ale także był bardzo dobrze zorientowany w islamie. Był pierwszym chrześcijańskim polemistą, który miał wszechstronną znajomość wiary islamskiej. Niektórzy uczeni Iberyjscy, tacy jak Daniel Blackman, przedstawili przełomowe argumenty, że polemiczna działalność Alfonsiego przeciwko islamowi nie miała przede wszystkim na celu obalenie tego, ale raczej użycie islamu jako środka do obalenia judaizmu przez chrześcijan poprzez stowarzyszenie. Nie jest to twierdzenie, że jedynym celem Alfonsiego w jego islamskiej polemice było przeciwstawienie się judaizmowi, ale raczej, że był to silny, podkreślający cel.

Petrus ustalił na początku piątego tytułu, że jest bardzo dobrze zaznajomiony z islamem i jest oczywiste, że chciał, aby jego czytelnicy dowiedzieli się, że ma on autorytet w pisaniu o islamie. Ponieważ nie było prawdziwej polemiki na temat islamu w tym czasie, ważne było, aby poinformować swoich czytelników, że ma prawo pisać o islamie. Aby to osiągnąć, Petrus tak arogancko mówi, że „nie jest mniej przekonujący, niż gdyby sam Mahomet był obecny …” To zaufanie do jego wiedzy o wierze islamskiej daje szansę Dialogom na zmianę postrzegania chrześcijan w Europie Łacińskiej .

Piąty tytuł w Dialogi contra Iudaeos dotyczył w szczególności polemik przeciwko islamowi, a spośród wszystkich dwunastu tituli piąty tytuł był jedynym, który wspomniał o islamie. Tolan twierdził, że piąty tytuł był krótszy i mniej rozwinięty niż inne antyjudaiczne tituli, ponieważ próbował przekonać Żyda o nieważności islamu; więc nie było potrzeby, aby w pełni rozwinąć ten tytuł. Blackman argumentuje inaczej o piątym tytule, że został napisany, by kojarzyć judaizm z islamem. Fakt, że Petrus skojarzył Mojżesza z obroną wiary islamskiej, czyni to argumentem przeciwko judaizmowi. Petrus nie mówi wprost, że to jest jego powód, ale Dialogi zostały napisane dla chrześcijan, aby czytali, a nie Żydów. Ten dokument był jedną z najważniejszych polemik pisanych dla postrzegania judaizmu przez chrześcijan.

Chociaż Blackman wierzy, że Petrus był częściowo motywowany do napisania Dialogi, aby pomóc wyjaśnić chrześcijanom, dlaczego islam jest fałszywy, jeśli naprawdę chciałby wyartykułować całkowitą argumentację przeciwko islamowi, mógłby napisać osobne dzieło, które było przeciwko muzułmaninowi, a nie Żyd. Wydaje się bardzo nielogiczne, że Petrus napisał tak obszerne dzieło przeciwko judaizmowi, a następnie napisał jeden z dwunastu tytułów o islamie w środku Dialogi. Jeśli celem piątego tytulatu jest przeciwstawienie się islamowi, nie pokrywa się ono z niczym innym w Dialogach i znajduje się w jego środku. Gdyby Petrus miał prawdziwą intencję piątego tytułu, by udowodnić nieważność islamu, z całą pewnością napisałby zupełnie inną polemikę i włączyłby piątą tytuł do tej pracy.

Kiedy ktoś przeciwstawia judaistyczną polemikę Alfonsa swojej muzułmańskiej polemice, wiele jest ujawnionych w jego myślach dotyczących każdej religii. Polemiki Petrus przeciwko judaizmowi nie koncentrowały się na tworzeniu religii ani na ludziach, którzy byli oryginalnymi wyznawcami religii, ale właśnie w ten sposób Alfonsi próbował zniesławiać islam. Użyłby innej metody ataku na judaizm, łącząc judaizm z islamem z chrześcijanami.

Na początku piątego tytułu, Mojżesz przyznał, że Piotr nie zgadza się z judaizmem, ale potem uczynił insynuację, że islam jest religią sprawiedliwą i że jest preferowany w stosunku do chrześcijaństwa. Mojżesz mówi: „Zaprawdę, ich prawo jest hojne. Zawiera wiele przykazań dotyczących przyjemności tego obecnego życia, w których okazuje się, że Boska miłość była dla nich największa … Jeśli zbadacie podstawę tego prawa, okaże się, że jest on oparty na niezachwianym fundamencie rozumu. „To, co Petrus próbował tutaj zrobić, to Mojżesz bronić islamu. Było to szczególnie ważne, ponieważ chciał silnego związku w umysłach czytelników między judaizmem a islamem. Jego celem było stworzenie więzi w umysłach jego czytelników, aby postrzegali judaizm i islam jako synergicznie współpracujące z chrześcijaństwem.

Alfonsi nigdy bezpośrednio nie wysuwał tego roszczenia, ale raczej chciał, aby jego czytelnicy uważali, że chrześcijaństwo jest poprawne, i że przeciwne religie będą współpracować, zanim kiedykolwiek przyznają, że chrześcijaństwo było właściwym wyborem. Chciał, aby czytelnicy uwierzyli, że judaizm interesuje się tylko obalaniem chrześcijaństwa, a nawet obroniłby islam, jeśli to konieczne. To była skuteczna metoda, ponieważ czytelnicy dialogi byli chrześcijanami i zakładali, że skoro chrześcijaństwo było poprawne, wszystkie inne „fałszywe” religie współpracowałyby dla upadku chrześcijaństwa.

Poprzez zrównanie judaizmu z islamem Alfonsi pomógł wzmocnić argument, że judaizm jest heretycki. Jak wspomniano wcześniej, judaizm cieszył się korzyścią tradycji augustianów, ale umieszczając judaizm na tym samym poziomie co islam, uczynił judaizm tak heretycki jak islam.

To skojarzenie judaizmu z islamem nie mogło być tak bezpośrednio potępieniem, jak twierdzenie Alfonsiego, że judaizm był heretycki, ale to faktycznie szkodzi postrzeganiu judaizmu. Celem Alfonsiego było pogarszanie charakteru Arabów i początków wiary islamskiej, aby odrzucić je jako nieważne. Petrus powiedział o Arabach, że „większa część Arabów w tym czasie była zwykłymi żołnierzami i rolnikami, a prawie wszyscy byli bałwochwalcami, z wyjątkiem tych, którzy przyjęli prawo Mojżesza w sposób heretycki …” Powiedział także o Muhammadzie, że „Kiedy został zamieniony z najskromniejszego nędzarza w bogatego człowieka przez to bogactwo, popadł w taką arogancję, że spodziewał się, że królestwo Arabów zostanie mu ofiarowane … „To insynuowanie narodu arabskiego jako bałwochwalców i Mahometa będącego aroganckim człowiekiem z powodu jego bogactwa miało na celu obalenie wiary islamskiej. Petrus był w stanie wyjść przeciwko islamowi w inny sposób niż judaizm, ponieważ chrześcijaństwo w żaden sposób nie opiera swojej wiary na islamie, więc chodzenie po historii było najprostszym zadaniem do wykonania. Miało to pokazać chrześcijańskim czytelnikom, że nie ma powodu, aby bronić islamu, i że każdy, kto go bronił, musi to czynić tylko po to, aby zlikwidować ważność chrześcijaństwa. więc chodzenie po historii było najprostszym zadaniem do wykonania. Miało to pokazać chrześcijańskim czytelnikom, że nie ma powodu, aby bronić islamu, i że każdy, kto go bronił, musi to czynić tylko po to, aby zlikwidować ważność chrześcijaństwa. więc chodzenie po historii było najprostszym zadaniem do wykonania. Miało to pokazać chrześcijańskim czytelnikom, że nie ma powodu, aby bronić islamu, i że każdy, kto go bronił, musi to czynić tylko po to, aby zlikwidować ważność chrześcijaństwa.

Chociaż nie jest możliwe udowodnienie empirycznymi dowodami, Blackman uważa, że ​​Petrus Alfonsi nawrócił się na chrześcijaństwo, ponieważ szczerze wierzył, że jest to właściwy i logiczny wybór. Jego otoczenie sugerowało, że jego nawrócenie było jedynie wynikiem oportunizmu i chaosu, ale gdy ktoś zaczyna zagłębić się w Dialogi contra Iudaeosstaje się jasne, że głęboko wierzył w to, co napisał. Funkenstein zgadza się z twierdzeniem, że wierzy, iż motywy Petrus do pisania Dialogi były dość szczere. Uważam, że Petrus przypuszczał, że wszyscy Żydzi po prostu potrzebują poznać prawdę, a rabini kłamią z zazdrości, aby utrzymać ludność podporządkowaną. Widział siebie w Żydach i dopóki byli prowadzeni przez podstępnych rabinów, nie mieli powodu do nawrócenia. To właśnie ten wszechobecny ideał był jego największą słabością przy pisaniu Dialogi. Chociaż ten dokument został napisany dla chrześcijan, zamierzał pomóc chrześcijanom zrozumieć, dlaczego Żydzi nie nawracali się. Według Alfonsiego, tak długo, jak utrzymywali się rabinów dnia dzisiejszego, byli oni w stanie powstrzymać naród żydowski od widzenia prawdy. Dialogi Alfonsiego były najważniejszym dziełem w polemice dla zmiany perspektywy chrześcijan i założył, że jego dzieło będzie w stanie nawrócić Żydów. Tak nie było. Chociaż udało mu się zmienić nastawienie chrześcijan wobec Żydów, nie było pożądanego rezultatu nawrócenia, ale raczej coś, przeciwko czemu był przeciwny, większe prześladowanie Żydów.

 

 

 

 

Rodowód Izraela Rodowód Edomu:

Adam > Set > Enosz > Kenan > Mahalalel > Jared < Henoch > Matuzalem > Lamech > Noe > Arfaksad > Kainan > Sala > Heber > Faleg > Jektan > Elmodad > Salate> Sarmot> Jarach> Hadoram > Uzal > Dikla > Obala > Abimael > Saba > Ofir > Ewil > Jorab > Peleg > Rey > Nachor > Terach > Abraham + Sara > Izaak > Jakub > Juda > Sala > Fares > Ezron < Aram > Aminadab > Naason > Salmon > Booz > Jobed > Jesse (Isaj) > David > Salomon > Raboam > Abiasz > Azaf > Jozafat > Joram > Ozjasz > Joatam > Achaz > Ezekiasz > Jozjasz > Jechoniasz > Salatiel > Zorobabel > Abijud > Eliakim > Azor > Sadok > Achim > Eliud > Elazar > Matan > Jakub > Józef > Jezus (Isus)

Noe miał 3 synów: Sem, Cham, Jafet

Terach/Tara miał też 2 synów: Nachor + Milka/Melcha, Haram

Abraham miał 2 synów: Izaak, Ismael

Izaak miał 2 synów: Jakub (Izrael) i Ezaw (Edom)

Słowo Hebrajczyk pochodzi od Hebera, jego przodkami są również Ezaw i Ismael.

Zauważ że cały świat uznają ową Biblijną historię, przywódcy światowi nie mają nic przeciwko państwu Izrael a nawet zakładają na głowę jarmułki przy znanej ścianie płaczu.

Dlaczego nie słyszymy wtedy protestów ateistów, islamistów czy kogo kogokolwiek innego (nie namawiam do protestów, które nic nie dają to Bóg jest sędzią nie my!)

 

KRONIKA FAŁSZYWEGO IZRAELA 

1 Księga Mojżeszowa 36: (1) A oto dzieje rodu Ezawa, czyli Edomu. (2) Ezaw pojął żony spośród córek kananejskich: Adę, córkę Elona, Chetyty, i Olibema, córkę Any, syna Sebegona, Ewity. (3) I Basematę, córkę Ismaela, siostrę Nabajot. (4) Ada urodziła Ezawowi Elifaza, a Basemat urodziła Reguela.

(5) Olibema zaś urodziła Jeusa, Jegloma i Korego. Oni byli synami Ezawa, którzy mu się urodzili w ziemi kanaanejskiej. (6) Potem Ezaw zabrał żony swoje i synów swoich, i córki swoje, i wszystkich domowników swoich, i stada swoje, i wszystko bydło swoje, i całe mienie swoje, które nabył w ziemi kanaanejskiej, i udał się do kraju Seir, z dala od Jakuba, brata swego.

(7) Majątek ich bowiem był tak wielki, że nie mogli mieszkać razem, ziemia zaś, w której przebywali, nie mogła ich pomieścić z powodu dobytku, który posiadali.

(8) Ezaw zamieszkał na pogórzu Seir. Ezaw to Edom. (9) A oto wykaz rodów Ezawa, praojca Edomitów na Pogórzu Seir.

(10) Takie są imiona synów Ezawa: Elifaz, syn Ady, żony Ezawa, Raguel, syn Basematy, żony Ezawa.

(11) A synami Elifaza byli: Teman, Omar, Sofar, Gotom i Kenez.

(12) A Tamma była nałożnicą Elifaza, syna Ezawa, i urodziła Elifazowi Amaleka. To są potomkowie Ady, żony Ezawa.

(13) A oto synowie Raguela: Nachot i Zare, Some i Moze. Byli to potomkowie Basematy, żony Ezawa.

(14) A oto synowie Olibemy, córki Any, syna Sebegona, żony Ezawa. Urodziła ona Ezawowi Jeusa, Jegloma i Korego.

(15) Oto naczelnicy rodów spośród potomków Ezawa, czyli synowie Elifaza, pierworodnego Ezawa: naczelnik Teman, naczelnik Omar, naczelnik Sofar, naczelnik Kenez.

(16) Naczelnik Kore, naczelnik Gotom, naczelnik Amalek. To są naczelnicy rodów od Elifaza w ziemi edomskiej, potomkowie Ady.

(17) A oto synowie Reguela, syna Ezawa: naczelnik Nachot, naczelnik Zare, naczelnik Some, naczelnik Moze. To są naczelnicy rodów od Raguel w ziemi edomskiej, potomkowie Basematy, żony Ezawa.

(18) A oto synowie Olibemy, żony Ezawa: naczelnik Jeus, naczelnik Jeglom, naczelnik Kore. To są naczelnicy rodów, potomkowie Olibamy, córki Any, żony Ezawa.

(19) To są synowie Ezawa i to są ich naczelnicy: To jest Edom. (20) Oto synowie Seira, Choryty, tubylców tego kraju: Lotan, Szobal, Sybeon i Ana, (21) Deson, Aser i Rison; to są naczelnicy Chorytów, synów Seira w ziemi edomskiej.

(22) Synami Lotana byli: Chori i Hemam, a siostrą Lotana była Timna. (23) A oto synowie Sobal: Golam, Manachat, Gaebel, Sofar i Onam. (24) A oto synowie Sebegona: Aje i Ana; to jest ten Ana, który znalazł gorące źródła na puszczy, gdy pasł osły Sybeona, ojca swego. (25) A oto dzieci Any: Deson i Olibema, córka Any. (26) A oto synowie Desona: Amada, Asban, Itran i Charran. (27) Oto synowie Asara: Baalam, Zacum i Jucam. (28) Oto synowie Risona: Hos i Aran.

(29) A oto naczelnicy Chorytów: naczelnik Lotan, naczelnik Sobal, naczelnik Sebegon, naczelnik Ana,

(30) Naczelnik Deson, naczelnik Asar, naczelnik Risan. To są naczelnicy Chorytów według ich okręgów w kraju Seir.

(31) A oto królowie, którzy panowali w ziemi edomskiej, zanim nad synami Izraela zapanował król.

(32) W Edomie był królem Bela, syn Beora, a gród jego nazywał się Dinhaba.

(33) Gdy Bela umarł, panował po nim Jobab, syn Zara z Bosorrhy.

(34) Gdy zaś umarł Jobab, po nim był królem Asom, z kraju Temanitów.

(35) Gdy umarł Asom, po nim był królem Adad, syn Barada, który pobił Madiamitów na polu moabskim; a jego gród nazywał się Gettaim. (36) Gdy umarł Adad, po nim był królem Samada z Massekki. (37) Gdy umarł Samada, po nim był królem Saul z Roobot nad Rzeką. (38) Gdy umarł Saul, po nim był królem Ballenon, syn Achobor.

(39) Gdy umarł Ballenon, syn Achbora, po nim był królem Arad, syn Bara, a gród jego nazywał się Fogor; a imię żony jego było Mehetabel, córka Matrait, córki Maizoob. (40) A oto imiona naczelników Ezawa według ich rodów, ich miejscowości, według ich imion: naczelnik Tamma, naczelnik Gola, naczelnik Jetet, (41) Naczelnik Olibemy, naczelnik Helas, naczelnik Finon, (42) Naczelnik Kenez, naczelnik Teman, naczelnik Mazar, (43) Naczelnik Magediel, naczelnik Zafoin. To są naczelnicy rodów edomskich według ich siedzib w kraju, który posiadali. To jest Ezaw, praojciec Edomitów.

 

[Zastanówmy się dlaczego Biblia poświęca cały rozdział dla jednego z narodów, synów Sema, Arfaksada, Abrahama, Izaaka…. Ezawa.]

 

Edom– kraina historyczna leżąca na terenie dzisiejszego Izraela i Jordanii, zamieszkiwana przez Edomitów. W X w. p.n.e. czasowo podbita przez Izrael. Praojcem Edomitów był Ezaw, który był bratem ojca Izraelitów – Jakuba (Izraela).

W XII wieku p.n.e. Edom był niegościnną, jałową krainą rozciągającą się od południowych wybrzeży Morza Martwego, do portu Ejlat nad Morzem Czerwonym, po obu stronach uskoku tektonicznego Ar-Araba. Biegły przez nią ważne szlaki handlowe łączące Palestynę z Egiptem i Arabią.

Ok. 1300 p.n.e. Edomici (pochodzący według Biblii od Ezawa), będący odłamem koczujących na obrzeżach Pustyni Syryjsko-Arabskiej Aramejczyków, uderzyli na mieszkańców pogórza Seir (nazwa wymienna z Edomem), Chorytów (być może chodzi o Hurytów) i osiedlili się na ich ziemiach. Utworzyli związek plemienny złożony z 14 klanów edomickich i 7 klanów choryckich, któremu przewodzili królowie elekcyjni. Drugi z kolei król Edomu – Jobab – był przez tradycję żydowską i chrześcijańską utożsamiany z bohaterem biblijnej Księgi Hioba. Po osiedleniu się w Seirze Edomici zaczęli mówić dialektem języka kananejskiego. Ich bogiem plemiennym był Kaus(inaczej Kos).

Od czasów żydowskich królów Saula i Dawida Edom prowadził ciągłe wojny z Izraelem.

O Edom zabiegali Żydzi chcąc zapewnić sobie bezpośrednią drogę do Egiptu. W odwecie mieszkańcy tej krainy, parli na północ pożądając żyznych ziem należący do Izraelitów.

W VI wieku p.n.e. Edomici opuszczają swe rozległe państwo i osiedlają się na południu Izraela. Prawdopodobnie z powodu arabskich i nabatejskich najazdów, małej żyzności pustynnych gleb i tego, że w roku 586 p.n.e. król babiloński Nabuchodonozor II pobił Żydów i uprowadził ich rzesze w niewolę (zob. Niewola babilońska). Zdobyte praktycznie bez walki ziemie na początku VI wieku p.n.e. Idumejczycy musieli zacząć bronić swych ziem od 538 roku p.n.e. z chwilą gdy król perski Cyrus II po zdobyciu Babilonu, pozwolił Izraelitom wrócić do swojej ojczyzny.

W Imperium Perskim (potem Palestyna znalazła się w państwie Ptolemejskim i Seleukidzkim) Idumejczycy i Żydzi nie mogli prowadzić otwartych wojen. Nie przeszkadzało to jednak obu narodom wzajemnie się nienawidzić. Po sukcesie powstania Machabeuszy w 141 roku p.n.e. Izrael, mógł wreszcie rozprawić się z odwiecznym wrogiem. W roku 126 p.n.e. żydowska dynastia Hasmoneuszy ostatecznie podbija Edom i przyłącza ją do państwa izraelskiego. Hasmoneusze narzucili pokonanym swoje obyczaje i wierzenia.

Idumea (łac. Idumaea, hebr. Edom – czerwony) – kraina historyczna na południu Izraela, pierwotnie ciągnąca się aż do Morza Czerwonego. Od VI wieku p.n.e.ograniczona do okolic Hebronu i wzgórz między Morzem Martwym, a Morzem Śródziemnym. Zamieszkana przez Idumejczyków (Edomitów), będących plemieniem o semickim rodowodzie.

Ok. 163 p.n.e. terytorium Edomu zostało podbite przez Judę Machabeusza, władcę żydowskiego. Ostatecznie ok. 125 p.n.e. podbił Edomitów Jan Hirkan I, który zmusił ich do przyjęcia religii żydowskiej. Od tej pory Edomici stanowili część narodu żydowskiego.

Idumejczyk Antypater był doradcą króla Jana Hirkana II i ojcem Heroda Wielkiego, króla Judei. Za Heroda Wielkiego Idumea była rządzona przez gubernatorów, wśród których byli jego brat Józef i szwagier Kostobar I. Po śmierci Heroda Wielkiego Idumea została prowincją rzymską, po powstaniu żydowskim włączoną przez Tytusa do prowincji Judea. Następnie Rzymianie przyłączyli ją do prowincji Palestyna. Chociaż Idumejczycy przestali być odrębnym ludem, nazwa geograficzna „Idumea” przetrwała aż do czasów św. Hieronima.

Edoma ( / ıd ə m / , ^[1], [2] Hebrajsko : אֱדוֹם ,Nowoczesne  ‚Edōm , Tiberian  ‚Eḏōm , świeci .: „czerwony”, Asyryjska : 𒌑𒁺𒈠𒀀𒀀 Uduma ; syryjskiego : ܐܕܘܡ) był starożytnych Królestwo w Transjordania usytuowany pomiędzy Moabem na północnym wschodzie, Arabą na zachodzie i Arabską na południu i na wschodzie. ^[3]Większość jego dawnego terytorium jest teraz podzielona między Izraeli Jordan . Edom pojawia się w źródłach pisanych dotyczących późnej epoki brązu i epoki żelaza w Lewancie , takich jak Biblia hebrajska i zapisy egipskie i mezopotamskie. W starożytności The pokrewny nazwa Idumei użyto mniejszym obszarze w tym samym ogólnym obszarze.

Edom i Idumea to dwa powiązane, ale odrębne terminy odnoszące się do historycznie ciągłej populacji, ale dwa odrębne, jeśli sąsiednie, terytoria, które były okupowane w różnych okresach ich historii przez Edomitów / Idumeans. Edomici założyli najpierw królestwo („Edom”) w południowej części nowoczesnej Jordanii,a później przenieśli się do południowej części Królestwa Judy („Idumea”, czyli nowoczesny południowy Izrael / Negev), kiedy Juda jako pierwsza została osłabiona, a następnie zniszczona przez że Babilończycy , w 6 wieku pne.

Edom jest wymieniony w Biblii hebrajskiej, a także na liście faraona egipskiego Setiego I z ok. 1215 pne oraz w kronice kampanii Ramzesa III (1186-1155 pne). ^[3]Edomici, którzy zostali zidentyfikowani archeologicznie, byli semickimi ludźmi, którzy prawdopodobnie przybyli do tego regionu około 14 wieku przed naszą erą. ^[3]Badania archeologiczne wykazały, że kraj rozkwitł między XIII a VIII wiekiem pne i został zniszczony po okresie upadku w VI wieku pne przez Babilończyków. ^[3] Po utracie królestwa Edomici zostali popchnięci na zachód w kierunku południowego Judy przez koczownicze plemiona pochodzące ze wschodu; wśród nich byli Nabatejczycy , którzy po raz pierwszy pojawili się w historycznych annałach IV wpne i już w pierwszej połowie II wpne założyli własne królestwo w Edomie. ^[3]Nowsze wykopaliska pokazują, że proces osiedlania się Edomitów w południowej części Królestwa Judy i części pustyni Negew aż do Timny rozpoczął się już przed zniszczeniem królestwa przez Nabuchodonozora II w 587/86 pne, zarówno przez pokojową penetrację i przez środki wojskowe i korzystając z już osłabionego stanu Judy. ^[4] [5]

Po wydostaniu się z ich terytorium Edomici osiedlili się w okresie perskim na obszarze obejmującym południowe wzgórza Judei, aż do obszaru na północ od Be’er Sheva . ^[6] Ludzie pojawiają się w greckiej formie swojej starej nazwy, jak Idumeans lub Idumaeans, a ich nowe terytorium nazwano Idumea lub Idumaea ( grecki : Ἰδουμαία, Idoumaía ; łaciński : Idūmaea ), to termin, który został użyty w Nowym Testamencie razy . ^[7] [8]

Zawartość

• 1Imię Edomu w Biblii hebrajskiej
• 2Archeologia
• 3Edom w hebrajskiej Biblii
• 4Klasyczna Idumaea
• 5Religia
• 6Ekonomiczny
• 7Zobacz także
• 8notatek
• 9Referencje
• 10Zewnętrzne linki

Nazwa Edomu w hebrajskiej Biblii [ edycja ]

Hebrajskie słowo Edom oznacza „czerwony”, a wywodzi się od nazwiska jej założyciela, Ezawa , starszego syna hebrajskiego patriarchy Izaaka , bo urodził się „czerwony całego”. ^[9] Jako młody dorosły sprzedał swoje pierworództwo swojemu bratu Jakubowi za „czerwony napój”. ^[10] Tanakh opisuje Edomici jako potomstwo Ezawowym. ^[11]

Archeologia [ edycja ]

Nazwa „Iduma”, która została przetłumaczona na „Edom” w hieroglifach

Edomici mogli być powiązani z Shasu i Shutu , nomadycznymi najeźdźcami wzmiankowanymi w egipskichźródłach. W rzeczy samej, list egipskiego pisarza z granicznej twierdzy w Wadi Tumilat podczas panowania Merneptah opisuje ruch nomadycznych „shasu-plemion Edomu” do podlewania dziur w egipskim terytorium. ^[12]Najwcześniejsze osiedla z epoki żelaza – prawdopodobnie obozy górnicze – datują się na IX wiek pne. Osadnictwo zintensyfikowane pod koniec VIII wieku pne i główne wykopane do tej pory miejsca datowane były na VIII i VI wiek przed naszą erą. Ostatnim jednoznacznym odniesieniem do Edomu jest asyryjski napis z 667 roku pne; nie było więc jasne, kiedy, jak i dlaczego Edom przestał istnieć jako państwo, chociaż wielu uczonych wskazuje biblijne odniesienia w Biblii, a konkretnie w historycznej Księdze Obadiasza , aby wyjaśnić ten fakt. ^[13]

Edom jest wymieniony w asyryjskich napisach klinowych w formie „Udumi” (𒌑𒁺𒈪) lub „Udumu” (𒌑𒁺𒈬); trzech jego królów jest znanych z tego samego źródła: Ḳaus-malakaw czasach Tiglath-Pileser III (ok. 745 pne), Malik-rammu w czasie Sennacheryba (ok. 705 pne) i Ḳaus-gabri w czas Esarhaddona (około 680 pne). Według egipskich inskrypcji „Aduma” czasami rozszerzała ich posiadłości na granice Egiptu. ^[14] Po podboju Judy przez Babilończyków Edomici osiedlili się w regionie Hebron. Rozkwitali w tym nowym kraju, zwanym przez Greków i Rzymian „Idumaea” lub „Idumea”, przez ponad cztery stulecia. ^[15] Strabon , pisząc w czasach Jezusa , utrzymywał, że Idumaeans, którego zidentyfikował jako pochodzącego z Nabataean , stanowili większość ludności zachodniej Judei , gdzie mieszali się z Judejczykami i przyjmowali ich zwyczaje. ^[16]

Edom w hebrajskiej Biblii [ edycja ]

Oryginalny kraj Edomitów, zgodnie z Biblią hebrajską, rozciągał się od półwyspu Synaj aż do Kadesz Barnea . Na południe dotarła aż do Ejlat , który był portem Edomu. ^[17]Na północ od Edomu znajdowało się terytorium Moabu . ^[18] Granicą między Moabem a Edomem był Wadi Zered . ^[19] Starożytną stolicą Edomu była Bozrah . ^[20] Według Genesis, potomkowie Ezawa osiedlili się w tej ziemi po wypędzeniu Horites . Nazywano ją także krainą Seir; Mount Seirwydaje się być z nimi silnie utożsamiana i być może była miejscem kultu. W czasie Amazjasza (838 BC) Selah ( Petra ) był jej głównym ostoją, ^[21] Eilat i Esjon-Geber jego porty . ^[22]

Genesis 36 wymienia królów Edomu :

To królowie, którzy rządzili krajem Edomu, zanim król władał dziećmi Izraela. A Bela ben Beor rządził w Edomie, a nazwa jego miasta była Dinhaba . I umarł Bela , a na jego miejsce panował Jobab ben Zera z Bozry . I Jobab umarł i Chuszam ziemi Temani orzekł na jego miejscu. I Chuszam umarł i Hadad ben Bedada , który uderzył Madianitów w dziedzinie Moab , rządził na swoim miejscu, a nazwa miasta jego Hawid . I umarł Hadad, i Samlah z Masrekirządził na swoim miejscu. I umarł Samlah , a Saul z Rechobot nad rzeką rządził na jego miejscu. A Saul umarł, a Baal-Hanan ben Achborowi orzekł na jego miejscu. I umarł Baal-chan ben Achbor, a Hadar rządził na jego miejscu, a imię jego miasta było Pau , a imię jego żony było Mehetabel nietoperz Matowy nietoperz Mezahab. A oto imiona klanów z Ezawa według ich rodzin, przez swoich miejscach, przez ich nazwy: klan Timny , klan Alvah , klan Jetheth , klan Oolibama , klan Ela , klan Pinon, klan Kenaz , klan Teman , klan Mibzar , klan Magdiel, klan Iram . ^[23]

Hebrajskie słowo przetłumaczone jako przywódca klanu jest aluf , używane wyłącznie do opisania Diuków Edomu i Moabu w pierwszych pięciu księgach Mojżesza . Jednak począwszy od ksiąg późniejszych proroków, słowo to jest używane do opisania generałów judeońskich, na przykład w proroctwach Zachariasza dwa razy (9: 7, 12: 5-6) ewoluowało, by opisać żydowskich kapitanów, słowo to także używany wielokrotnie jako ogólny termin dla nauczyciela lub przewodnika, na przykład w Psalmie 55:13. ^[24] Aluph, jak jest używany do oznaczenia nauczania lub przewodnika po słowie Edomite dla Duke’a, jest używany w Tanach 69 razy.

Jeśli rachunek może być przyjęty według wartości nominalnej, królestwo Edomu było, przynajmniej we wczesnym okresie, nie dziedziczne , ^[25] być może elekcyjne . ^[26] pierwsza księga Kronik wspomina zarówno króla i wodzów . ^[27] Mojżesz i naród izraelski dwa razy odwołali się do swoich wspólnych przodków i poprosili króla Edomu o przejście przez jego ziemię, wzdłuż „Autostrady Królewskiej”, w drodze do Kanaanu , ale król odmówił pozwolenia. ^{[28] W} związku z tym obrócili się po całym kraju z powodu jego siły ^[29] lub dlatego, że Bóg nakazał im to zrobić, zamiast prowadzić wojnę. ^[30]Król Edomu nie zaatakował Izraelitów , choć gotów był oprzeć się agresji.

Nic nie jest dalej rejestrowane od Edomitów w Tanach aż do ich porażki króla Saula ^[31] Izraela pod koniec XI wieku pne. Czterdzieści lat później król Dawid i jego generał Joab pokonali Edomitów w ” Dolinie Soli ” (prawdopodobnie w pobliżu Morza Martwego ). ^32. Edomicki książę imieniem Hadad uciekł i uciekł do Egiptu , a po śmierci Dawida wrócił i próbował rozpocząć bunt, ale poniósł klęskę i udał się do Syrii ( Aramea ). ^[33] Od tego czasu Edom pozostał wasalemIzraela. Dawid umieścił nad edomickimi gubernatorami i prefektami Izraela ^[34], a ta forma rządu wydaje się być kontynuowana w czasach Salomona . Kiedy Izrael podzielił się na dwa królestwa, Edom stał się zależnością Królestwa Judy . W czasie Jozafata (ok. 914 pne) Tanach wspomina króla Edomu , ^[35] , który był prawdopodobnie Izraelita mianowany przez króla Judy . Stwierdza także ^[36], że mieszkańcy góry Seir najechali Judeę w połączeniu z Ammon i Moabem oraz że najeźdźcy zwrócili się przeciwko sobie i wszyscy zostali zniszczeni. Edom zbuntował się przeciwko Jehoramowi i wybrał własnego króla.^[37] Amazjasz zaatakował i pokonał Edomitów, zdobywając Selach, ale Izraelici nigdy całkowicie nie pokonali Edomu. ^[38]

W czasach Nabuchodonozora II Edomici pomogli ograbić Jerozolimę i zabić Judeistów. ^[39] Z tego powodu prorocy potępili Edom gwałtownie. ^[40]

Chociaż Idumaeanie kontrolowali ziemie na wschód i południe od Morza Martwego, ich ludy były pogardzane przez Izraelitów. Stąd Księga Psalmów mówi: „Moab jest moim prochem: nad Edomem wyrzucę swój but”. ^[41] Zgodnie z Tory , ^[42] zgromadzenie nie może otrzymać potomstwo małżeństwie pomiędzy Izraelitę i Edomitą aż do czwartej generacji. To prawo było przedmiotem kontrowersji między Szimonem ben Yohai , który powiedział, że dotyczy tylko męskich potomków, a innych Tannaim , którzy twierdzili, że potomkowie płci żeńskiej byli również wykluczeni ^[43] przez cztery pokolenia. Na podstawie tych kilku wczesnych praw konwersji w halacha zostały wyprowadzone.

Klasyczna Idumaea [ edycja ]

Podczas buntu Machabeuszy przeciwko królestwu Seleucydów (wczesny II wiek BE), II Księga Machabejska odnosi się do seldeucydowskiego generała zwanego Gorgiaszem jako „gubernator Idumaea”; bez względu na to, czy był Grekiem, czy też zirytowanym Edomitem, jest nieznany. Niektórzy uczeni utrzymują, że odniesienie do Idumaea w tym fragmencie jest błędem całkowicie. ^{[ potrzebne źródło ]} Judasz Machabeusz podbił ich terytorium przez czas około roku 163 pne. ^[44] Następnie ponownie niskim poziomie przez John Hyrcanus (ok. 125 BC), który przymusowo ich konwersji, między innymi, judaizmu , ^[45]i włączyli ich do narodu żydowskiego ^[26], pomimo sprzeciwu faryzeuszy. Antypater Idumejczyk , przodek dynastii Herodian wraz z Judejskimi przodkami, którzy rządzili Judeą po podboju Rzymian, miał mieszane pochodzenie edomickie / judejskie. Za Heroda Wielkiego prowincji Idumaea rządził mu szereg gubernatorów, wśród których był jego brat Joseph ben Antipater i jego szwagier Costobarus . Józef Flawiusz , odnosząc się do Górnej Idumai, mówi o miastach i wioskach bezpośrednio na południu i południowym zachodzie Jerozolimy, takich jak Hebron ( Antiq. 12.8.6, Wars 4.9.7), Halhul , w języku greckim zwanym Alurus ( Wars 4.9.6), Bethsura ( Antiq . 12.9.4), Marissa ( Antiq . 13.9.1, Wars 1.2.5), Dura (Adorayim) ( Antiq . 13.9.1, Wars 1.2.5), Caphethra ( Wars 4.9.9 ), Bethletephon ( Wars 4.8.1) i Tekoa ( Wars4.9.5). Przypuszcza się, że naród Idumejski, w I wieku ne, wyemigrował na północ od miejsc, które wcześniej znajdowały się na południu w czasach Jozuego. ^[46] W 66 roku ne wojna domowa w Judei podczas pierwszej wojny żydowsko-rzymskiej , kiedy Simon Bar Giora zaatakowała żydowskich konwertytów Górnej Idumei, doprowadziła do całkowitego zniszczenia okolicznych wiosek i wsi w tym regionie. ^[47]

Ewangelia Marka ^[48] zawiera Idumea wraz z Judei , Jerozolima , Tyru , Sydonu i ziemie na wschód od Jordanu , jak społeczności, z których uczniowie Jezusa zostały sporządzone.

Według Józefa Flawiusza , podczas oblężenia Jerozolimy w 70 r. Przez Tytusa , 20 000 Idumejczyków pod przywództwem Jana, Symeona, Pinechasa i Jakuba pomogło Zealotom w walce o niepodległość od Rzymu, którzy byli oblężeni w Świątyni . ^[49] Po wojnach żydowskich, lud Idumaean nie jest już wymieniony w historii, chociaż region geograficzny „Idumea” jest wciąż nazywany w czasach Jerome . ^[26]

Religia [ edycja ]

Dalsze informacje: religia kananejska

Natura religii Edomitów jest w dużej mierze nieznana przed ich nawróceniem na judaizm przez Hasmoneans . Dowody epigraficzne sugerują, że narodowym bogiem Edomu był Qaus (קוס) (znany również jako „Qaush”, „Kaush”, „Kaus”, „Kos” lub „Qaws”), ponieważ Qaus jest przywoływany w formule błogosławieństwa w listach i pojawiają się w imionach osobistych znalezionych w starożytnym Edomie. ^[50] Jako bliscy krewni innych Semitów lewantyńskiej , mogą one być czczony takich bogów jak El , Baal , Qaus i Aszery . Najstarsze biblijne tradycje stawiają Jahwe jako bóstwa południowego Edomu, a mogły wywodzić się z „Edomu / Seira / Temanu / Synaju”^{[ Potrzebne źródło ]} Istnieje tradycja żydowska wywodząca się z Talmudu, że potomkowie Ezawa ostatecznie zostaną Rzymianami, aw większym stopniu wszyscy Europejczycy. ^[51] [52]

W Starożytności Żydów , księga 15, rozdział 7, sekcja 9, Józef twierdzi, że Costobarus, wyznaczony przez Heroda na gubernatora Idumei i Gazy, wywodził się od kapłanów „Kozaków, których Idumejczycy służyli wcześniej jako bóg . ”

Jeśli chodzi o tekst archeologiczny, który równie dobrze może być Edomitem, zastanawiający się nad językiem, literaturą i religią Edomu, patrz: Victor Sasson, „Tekst Edomity Jobana z Biblijnym Jobanem Równolegle”, futro Zeitschrift umierające Alttestamentliche Wissenschaft 117 (Berlin 2006), 601-615.

Gospodarka [ edycja ]

Królestwo Edomu czerpało większość środków utrzymania z handlu karawanami między Egiptem, Lewantem , Mezopotamią i południową Arabią , wzdłuż Kadzideł . Na krawędzi Autostrady Króla Edomici byli jednym z kilku państw w regionie, dla których handel był niezbędny z powodu niedoboru gruntów ornych. Mówi się również, że szlaki morskie były sprzedawane tak daleko, jak Indie , ze statkami wypływającymi z portu Ezion-Geber . Lokalizacja Edomu na południowych wyżynach pozostawiła jedynie niewielki pas ziemi, który otrzymał wystarczającą ilość deszczu do uprawy. ^{[ potrzebne źródło ]} Edom prawdopodobnie wyeksportował sól ibalsam (używany do perfum i kadzideł świątynnych w starożytnym świecie) z regionu Morza Martwego . ^{[ potrzebne źródło ]}

Khirbat en-Nahas to wielkoskalowe miejsce wydobywania miedzi wydobyte przez archeologa Thomasa Levy’ego w południowej Jordanii. Skala wydobycia w dziesiątym wieku na terenie jest uznawana za dowód silnego, scentralizowanego królestwa Edomitów z X wieku pne. ^[53]

Język Edomickibył językiem kananejskim , bardzo podobnym do hebrajskiego , używanym przez Edomitów w południowo-zachodniej Jordanii i części Izraela w 1. tysiącleciu pne . Jest znany tylko z bardzo małego korpusu. We wczesnych czasach wydawało się, że zostało napisane alfabetem fenickim . Podobnie jak Moabite, zachował kobiecy -t . Jednak w VI wpne przyjęła alfabet aramejski . Tymczasem aramejski lub arabski funkcje, takie jak whb („dał”) i tgr(„kupiec”) wszedł do tego języka, a jego nazwa stała się szczególnie powszechna w nazwach własnych.

Według Glottolog , odwołującego Huehnergard & Rubin (2011), Edomita nie był odrębny język z hebrajskiego ale Hebraic dialekt. ^[2]

Hmm, no tak przecież jakiś swój język musieli mieć zanim przyjęli Aramejski!

 

Jahwe Bogiem Edomu

https://en.wikipedia.org/wiki/Qos_(deity)

Qos (hebrajski: קוס / קוש , ^[1] także Qōs , Qaus , Koze ) był narodowym bogiem Edomitów . ^[2] Był on idumejskim rywalem Jahwe i strukturalnie równoległym do niego. W ten sposób „Benqos” (syn Qō) odpowiada hebrajskiemu „Beniyahu” (synowi Jahwe). ^[3] Imię pojawia się tylko raz w Starym Testamencie (jeśli wykluczymy możliwą aluzję w nieczytelnym w inny sposób tekście z Księgi Przysłów ^[4] ) w Księdze Ezdrasza jako element osobistego imienia Barqos (‚Qōs lśniły „), ^[5]odnosząc się do „ojca” rodziny lub klanu być może Edomitów / Idumejczyków nĕtînîm lub pomocników świątynnych powracających z niewoli babilońskiej . ^[6] Rzeczownik często pojawia się w połączeniu z nazwami na dokumentach odzyskanych z wykopalisk w Elefantynie , gdzie mieszana populacja Arabów, Judejczyków i Edomitów żyła pod ochroną persko-mezopotamskiego garnizonu.

Qōs może oznaczać łuk . ^[7] Spekuluje się, że ten bóg mógł być wymienny z Jahwe , Baalem , Haddu / Hadadem i Duszarą , te pięć nazw było epitetami dla wspólnego bóstwa. W przeciwieństwie do głównego boga Ammonitów ( Milkom ) i Moabitów ( Kemosz ), Tanach powstrzymuje się od wyraźnego nazywania Edomitów Qō ^[6] i Jahwe pochodzącymi z Seir w regionie Edomu . ^[6] [8]Wyjaśnienie może być wyjaśnione, według niektórych uczonych, przez bliskie podobieństwo Jahwe do Qō, przez co odrzucenie tego ostatniego jest trudne. ^[7] Zarówno Qō, jak i Jahwe są prawdopodobnie słowami wywodzącymi się z języka arabskiego ^[7], a Knauf i inni twierdzą, że YHWH jest północno-arabskim słowem, od semickiego root hwy , co znaczy „on wieje”. ^[7] [9] Knauf konkluduje, że oba są typologicznie podobne:

formy syryjsko-arabskiego boga-pogody, wśród których atrybutów łuk jest tak samo częścią burzy. ^[7]

Ostatnio pojawił się pogląd, że Jahwe był pierwotnie boga hutnictwa Edomitów / Kenitów . ^[10] Zgodnie z tym podejściem, Qō mogło być raczej tytułem dla Jahwe, niż imieniem. ^[9] Kolejną kwestią łączącą Jahwe z Qō, poza ich wspólnym pochodzeniem na tym terytorium, jest to, że kult Edomitów tych drugich miał wspólne cechy tego pierwszego. W ten sposób odkrywamy, że Dō’êḡ Edomczyk nie ma problemu z wielbieniem Jahwe, okazuje się, że jest w domu w żydowskich sanktuariach, obrzezanie było praktykowane w Edomie. ^[1] Qō zostali utożsamiani z Quzah„Łucznik” w północnym panteonie arabskim, czczony zarówno jako góra, jak i bóg pogody. Podobieństwo nazwy pozwoliłoby na asymilację Qō do arabskiego boga tęczy, qaws quzaḥ . ^[11]

Wydaje się, że kult Qō pierwotnie znajdował się w rejonie Hisma w południowej Jordanii i północnej Arabii, gdzie góra, Jabal al-Qaus, wciąż nosi tę nazwę. ^[6] Wszedł do Panteonu Edomitów już w VIII wieku pne M. Róża spekuluje, że przed nastaniem Qō Edom wielbił Jahwe – związek nawiązujący do wczesnych egipskich odniesień do YWH w krainie Shasu ^[12] – a następnie ten pierwszy pokrył to drugie i przejął władzę tam, gdzie Idumeanie utracili swoją autonomię pod rządami Persów, być może rekompensując zniszczenie narodowej niepodległości, mechanizm podobny do wzmocnienia kultu Jahwe po upadku żydowskiego królestwa. ^[6] Qō jest opisane jako „król”, jest związane ze światłem i definiowane jako „potężne”. Jego prace są opisane jako takie, w których „zdobi, pomści, błogosławi, wybiera (?) Daje” ^[3].

Costobarus I , którego imię oznaczało „Qōs jest potężny” ^[11], był rodowitym Idumejczykiem wywodzącym się z rodziny kapłańskiej związanej z tym kultem. ^[13] Po objęciu przez Heroda dowództwa nad (στρατηγὀς) Idumea, Costobarus, wspierany przez Kleopatrę , ostatecznie próbował zdobyć królestwo z Judei Heroda. Aby zdobyć lokalne poparcie dla jego dezercji, ożywił stary kult Qō, być może po to, aby poprowadzić ludność Idumei, wciąż przywiązaną do swoich tradycyjnych bogów, by go poprzeć. ^[14] Nazwa powtarza się w języku Nabataean w inskrypcji w Khirbet et-Tannur, gdzie jest on reprezentowany przez flanki byków, siedzi na tronie, dzierżąc w lewej dłoni wieloramienny piorun, sugerujący funkcję boga pogody. ^[11] Jest także na ołtarzu w Idumean Mamre . ^[14]

Nazwa bóstwa została użyta jako element teoforyczny w wielu imionach Idumean ^{[15], w} tym w imionach królów Edomów, Qōs-malaku , dopływu Tiglath-Pileser III i Qōs-gabar ^[16], dopływu Esarhaddona . ^[17]

 

https://en.wikipedia.org/wiki/God

W języku angielskim kapitalizacja jest używana w nazwach, którymi znany jest bóg, w tym „Bóg”. ^[20] W związku z tym skapitalizowana forma boga nie jest używana dla wielu bogów ( politeizm ) lub gdy odnosi się do ogólnej idei bóstwa . ^[21] [22] Angielskie słowo Bóg i jego odpowiedniki w innych językach są zwykle używane do wszelkich koncepcji i pomimo znaczących różnic między religiami, określenie to pozostaje wspólnym dla wszystkich angielskim tłumaczeniem. To samo odnosi się do hebrajskiego El , ale w judaizmie Bóg ma również właściwe imię, tetragram JHWH, pochodzący prawdopodobnie od imienia bóstwa Edomitów lub Madianitów , Jahwe . W wielu przekładach Biblii , gdy we wszystkich stolicach znajduje się słowo ” PAN” , oznacza to, że słowo reprezentuje tetragram. ^[23]

Allāh ( arabski : الله ) to arabski termin bez liczby mnogiej używany przez muzułmanów i arabskich mówiących chrześcijan i Żydów, co oznacza „Bóg” (z pierwszą literą wielką), podczas gdy „‚ ilāh ” ( arab . إله ) jest terminem używanym dla bóstwa lub boga w ogóle. ^{[24] [25] [26]} Bóg może również otrzymać odpowiednie imię w monoteistycznych nurtach hinduizmu, które podkreślają osobistą naturę Boga , z wczesnymi odniesieniami do jego imienia jako Kryszny – Vasudeva w Bhagavata lub później Visnu iHari . ^[27]

Ahura Mazda to imię Boga użyte w Zoroastrianizmie. „Mazda”, a raczej Avestan w kształcie łodygi – Mazdā – mianownikiem Mazdå , odzwierciedla Proto-Irańczyka * Mazdah (kobieta) . Powszechnie uważa się, że jest to właściwe imię ducha i podobnie jak jego pokrewna medha sanskrycka , oznacza ” inteligencję ” lub ” mądrość „. Zarówno słowa Avestan i sanskryt odzwierciedlać Proto-Indo-Irańska * mazdhā- z Proto-indoeuropejskiego mn̩sdʰeh ₁ , co dosłownie oznacza „wprowadzanie ( DEH ₁ ) czyjś umysł ( * MN-s )”, stąd „mądry”.

 

 

 

 

 

 

Juda I Edom

Po niewolni chaldejskiej (Babilońskiej) plemię Judy, Lewiego i Beniamina musiało porzucić język ”judejski” na rzecz aramejskiego (popularnego wówczas). Judejczycy, część Lewitów i Beniamitów musieli przyswoić sobie nowy język i alfabet oraz zwyczaje. W III w. p.n.e. mamy podboje greckie Aleksandra Macedońskiego i cały bliski wschód musiał przyswoić sobie język grecki. W tym czasie w Aleksadrii powstał grecki przekład 72 natchnionych pisarzy – Septuaginta LXX

Następnie odbyło się Powstanie Machabeuszów a także prototyp przyszłego człowieka bezprawia, antychrysta – Antioch IV Epifanes

 

 

Grecy odciągali Judejczyków od Boga na rzecz – Zeusa, Apolla, Artemidy efeskiej, Hermesa i wielu innych. Greka stała się oficjalnym językiem ówczesnego świata – tak jak dziś angielski Niedługo przed przyjściem Mesjasza (Messias) Judejczycy zostali opanowani podstępem przez: Edomitów (Idumejczyków ) z Edomu (Idumei) potomków Ezawa (Esau). Król Herod (syn edomity Antypatra i matki nabetejki)  i

większość faryzeuszy to właśnie oni. Edomici mieszali sie z Nabatejczykami (odmiana Arabów).

To wyjaśnia dlaczego ci ludzie chcieli Chrystusa pozbawić życia.

Wikipedia o tych ludziach:

W II wieku p.n.e. Idumejczycy zostali podbici i przymusowo nawróceni przez Hebrajczyków i od tego momentu nie stanowili już odrębnego ludu, lecz zostali przyłączeni do innych plemion.

W Imperium Perskim (potem Palestyna znalazła się w państwie Ptolemejskim i Seleukidzkim) Idumejczycy i Żydzi nie mogli prowadzić otwartych wojen. Nie przeszkadzało to jednak obu narodom wzajemnie się nienawidzić. Po sukcesie powstania Machabeuszy w 141 roku p.n.e. Izrael, mógł wreszcie rozprawić się z odwiecznym wrogiem. W roku 126 p.n.e. żydowska dynastia Hasmoneuszy ostatecznie podbija Edom i przyłącza ją do państwa izraelskiego. Hasmoneusze narzucili pokonanym swoje obyczaje i wierzenia.

 

Król Jan Hirkan zawarł z Edomitami (Żydami) taki deal:

Hirkan: Będziecie Izraelitami, alr musicie oddaćmi swoje napletki albo głowy.

Edomici: sprytny plan, obrzezajmy się i róbmy dalej swoje bezkarnie, tępe goje. Hurra!! aj waj wina daj!

 

Herodek

Jakim cudem w czasach Jezusa ekskluzywne kapłaństwo złożone z pochodzenia Lewitów zmieniło się w wymieszane rasowo kasty religijne Faryzeuszy, Saduceuszy, Herodian, Sykariuszy, Zelotów, Essenczyków i Nazarejczyków ?

Święto Hanuki (tak na prawdę) nie celebruje wygranej Judejczyków nad Hellenami a przegraną Judejczyków nad Edomitami.

Józef Flawiusz, Dawne Dzieje Izraela XIII 9:1

Hirkan, dowiedziawszy się o śmierci Antiocha, od razu powiódł wojsko na miasta syryjskie, sądząc — i słusznie — że są one pozbawione mężów zdolnych do walki i obrony. Po sześciu miesiącach ogromnie mozolnych dla jego żołnierzy, zdobył Medabę /Madabę/, a zaraz potem ujarzmił Samogę wraz z okolicami oraz Sykimę/Sychem/ i Garizim i podbił plemię Kutejczyków, którzy żyją przy świątyni zbudowanej według wzoru świętego Przybytku jerozolimskiego. Jak poprzednio opowiedzieliśmy, zbudował ją — za pozwoleniem Aleksandra — rządca ich, Sanaballetes /Sanaballat/, dla swego zięcia Manassesa, brata arcykapłana Jaddusa /Jadduy/. Spustoszenie tej świątyni nastąpiło po dwustu latach od jej powstania. Zdobył także Hirkan miasta idumejskie: Adorę /Ador/ i Marisę /Maresę/, a ugiąwszy pod swoją władzę wszystkich Idumejczyków, pozwolił im zostać w tym kraju, pod warunkiem jednak, że poddadzą się obrzezaniu i będą żyli według praw judejskich. Ci, skłonieni umiłowaniem ziemi ojczystej, poddali się obrzezaniu i pod każdym względem dostosowali swoje życie do obyczajów judejskich. I od owego czasu byli już zawsze Judejczykami.

Jak widać Idumejczycy poprzez obrzezkę zaczęli uważać siebie za Judejczykow za Izraelitów i przejęli większość z ich zwyczajów. Z czasem opanowali oni Judejskie instytucje publiczne. Za czasów Chrystusa potomkowie tychże Idumejczyków okupowali Judę. Pytanie dlaczego niewiele o tym się mówi że ludzie pozujący na naród wybrany nie są tym za kogo się podają ? Hmm. Myślę że odpowiedź jest zawarta w tym pytaniu, jeśli ci ludzie byli/są Idumejczykami to oznacza że dzisiejsi Izraelici nie nazywają siebie Izraelitami….

Od Dynastii Hasmodejskiej Do Dynasti Herodiańskiej 

Herod II Niewielki – (Herodes Magnus), czasami w literaturze opisywany jako Herod (II) Wielki^[ (ur. 73 lub w 72 roku p.n.e., zm. 4 roku p.n.e.) – syn Idumejczyka Antypatra i Nabatejki Kypros. Od roku 47 p.n.e. był namiestnikiem Galilei mianowanym przez swojego ojca, a od 46 r. p.n.e. namiestnikiem Celesyrii i Samarii z ręki Sekstusa Cezara. W latach 37 – 4 p.n.e. król Judei z łaski Rzymu^[2].

Opętany synalek Edomity i Nabatejki (Arabskiej dziewczyny). Dlaczego jednak Idumejczyk włada podbitym przez Seleucydów a później Rzymian królestwem Judy to znaczy nie swoim!!

Pod koniec 40 p.n.e. decyzją senatu rzymskiego został mianowany królem Judei. W konflikcie między Oktawianem i Antoniuszem wziął stronę tego drugiego, ale po jego klęsce pod Akcjum ukorzył się przed Oktawianem, który potwierdził jego władzę w Judei i oddał Herodowi ziemie zagarnięte wcześniej przez Kleopatrę. W latach 20. I wieku p.n.e. królestwo Heroda obejmowało, prócz Palestyny, też część dzisiejszej Jordanii, Libanu i Syrii. Sprawny władca i zarządca, znany z zainicjowania budowy wielu monumentalnych budowli (m.in. port w Cezarei, Twierdza Antonia widoczna z Via Dolorosa oraz rozbudowa Drugiej Świątyni w Jeruzalem).

W tradycji Ewangelii Mateusza przedstawiony został jako tyran pragnący zgładzić Jezusa, inicjator tzw. rzezi niewiniątek, jednakże istnieją wątpliwości, czy zdarzenie to miało faktycznie miejsce. Jedynym tekstem przekazującym informacje na ten temat jest wspomniana Ewangelia Mateusza, której autor mógł wpleść ten epizod w tok opowiadania z pobudek teologicznych. O rzezi niewiniątek nie wspominają pozostałe Ewangelie Nowego Testamentu ani wczesne apokryfy, jak również inne źródła historyczne, nawet pisma Józefa Flawiusza, opisujące epokę rządów Heroda z pozycji mu nieprzychylnych. Wiadomo jednak, że pod koniec życia Herod dopuścił się wielu mordów, poszukując rzeczywistych lub domniemanych spisków mogących pozbawić go władzy, m.in. zamordował swojego pierworodnego syna Antypatra (z pierwszej żony Doris). Zabił też jedną ze swoich żon oraz jej synów, brata i matkę, którą wydał na śmierć głodową w więzieniu. Współcześnie ocenia się^[, że okrucieństwo Heroda pod koniec życia wynikało po części z choroby umysłowej wywołanej przez chorobę nerek^[którą?], z powodu której w końcu zmarł w męczarniach. Po jego śmierci wybuchła tzw. wojna Warusa.

Historia jest pisana przez zwycięzców. Skąd wiadomo czy jakiś historyk nie potwierdził rzezie Heroda, lecz jego papirus i życie długo potem nie przetrwały.  Jak zwykle atakuje się Apostoła Mateusza. Tyrani zawsze byli bronieni przez innych Tyranów i przychylne im środki ogłupiania społeczeństwa (Kronikarze). Herod miał jednak wiele żon i mieszał swoje geny Idumejskie z Fenicjanami i zapewne z Greckim lub Rzymskim DNA. Pośrednio postarał się o pokrewieństwo z rodziną Hasmodeuszy.

Aleksander (zm. 48 p.n.e.^[1]) – syn Arystobula II, króla Judei, z dynastii Hasmoneuszy; starszy brat Antygona. Poślubił Aleksandrę, córkę swojego stryja Jana Hirkana II. Z tego małżeństwa pochodzili: Mariamme I, druga żona Heroda Wielkiego,

Poszpiegujmy rodziców Heroda 🙂

Antypater (ur. ok. 113 p.n.e., zm. 43 p.n.e.) – prokurator Judei od 47 p.n.e., doradca arcykapłana i króla z dynastii Hasmoneuszy Hirkana II – faktyczny zarządca państwa. Był synem Antypasa I, zarządcy Idumei; bratem Faliona i Józefa. Po śmierci ojca, za panowania Aleksandry Salome, został zarządcą Idumei. Antypater około 80 p.n.e. poślubił Kypros I, z pochodzenia Nabatejkę. Z tego małżeństwa pochodzili synowie Fazael I, Herod Wielki, Józef II i Feroras oraz córka Salome I.

Kypros I (zm. po 29 p.n.e.) – matka Heroda Wielkiego. Z pochodzenia była Nabatejką. Pochodziła z wybitnej rodziny arabskiej. Prawdopodobnie była spokrewniona z Aretasem III^[1]. Około 80 p.n.e. poślubiła Antypatra, syna zarządcy Idumei Antypasa I. Miała z nim synów Fazaela I, Heroda Wielkiego, Józefa II i Ferorasa oraz córkę Salome I. Kiedy jej syn Herod został królem Judei, pozostawała na jego dworze. Około 35 p.n.e. popadła w konflikt ze swoją synową Mariamme I. Ostatnia wzmianka o Kypros jako osobie żyjącej pochodzi z 29 p.n.e. Na cześć zmarłej matki Herod nazwał twierdzę, leżącą na północ od Jerycha.

 

Ostatnim królem Judei (tym przed Herodem był:)

Hirkan II był rzeczywistym Judejczykiem Izraelitą, ale nie Herod i Faryzeusze! Po Hirkanie rządził Antygon

Antygon (zm. 37 p.n.e.) – król Judei od 40 p.n.e. oraz arcykapłan, ostatni władca z dynastii Hasmoneuszy. Był młodszym synem Arystobula II. Objął rządy w 40 roku p.n.e., korzystając z poparcia partyjskiego księcia Pakorusa I. Jako król Judei kazał okaleczyć Jana Hirkana II, aby ten nie mógł dalej sprawować urzędu arcykapłana. Bezskutecznie próbował zdobyć Masadę, bronioną przez Józefa, brata Heroda Wielkiego. Gdy wiosną 37 roku p.n.e. Jerozolima została zdobyta przez Heroda, wspieranego przez Rzymian, Antygon został uwięziony i odesłany do Antiochii. Tam Antygon został stracony na polecenie Marka Antoniusza.

Odsyłam do bardzo długiego linku: Kain > Chazaria. Nie było to jak widać płynne przejście władzy od Judejczyka do Judejczyka. To był zamach stanu i sprytne wykorzystanie sytuacji. Herod miał wiele cech ”stereotypowego żyda” bo nim był.

Wróćmy do korzeni dynasti Heroda:

Herod z Askalonu, czasami określany w literaturze jako Herod I (ur. ok. 178 p.n.e.) – kapłan świątyni w Askalonie, prawdopodobny protoplasta dynastii herodiańskiej, ojciec Antypasa I. Pochodzenie dynastii herodiańskiej, jak też istnienie Heroda z Askalonu, jest cały czas tematem dyskusji w literaturze naukowej.

Antypas I (ur. ok. 148 p.n.e., zm. krótko po 67 p.n.e.) – zarządca Idumei z ramienia dynastii hasmonejskiej, dziadek Heroda Wielkiego. Jego rodzina wywodziła się z Idumei. Pochodzenie Antypasa budzi dyskusje w literaturze. Mikołaj z Damaszku, nadworny historyk Heroda Wielkiego, potomka Antypasa, twierdził, że ten ostatni był potomkiem żydowskiego rodu, który powrócił z wygnania babilońskiego. Józef Flawiusz, mający dostęp do archiwów genealogicznych w Jerozolimie, stwierdził, że wersja Mikołaja z Damaszku była jedynie pochlebstwem dla Heroda i jest nieprawdziwa. Według Flawiusza Antypater pochodził ze znakomitego rodu idumejskiego. Z kolei Juliusz Afrykańczyk podkreślał, że Herod Wielki pochodził z ubogiego rodu. Losy Antypasa rekonstruuje się na podstawie przekazów Flawiusza, Afrykańczyka i Epifaniusza. Był synem Heroda, kapłana świątyni w Askalonie. Około 140 p.n.e. został uprowadzony dla okupu przez idumejskich rozbójników. Ojca nie było stać na jego zapłatę, dlatego Antypas pozostał w Idumei. Około 127 p.n.e. przyjął judaizm^[1]. Za panowania Aleksandra Jannaja został zarządcą Idumei. Sprawował tę funkcję także za rządu jego następczyni Aleksandry Salome. Miał synów Antypatra, Faliona i Józefa. Po śmierci Antypasa zarządcą Idumei został jego syn Antypater.

Hmm. Herodek za pomocą swojej propagandowej przypisał sobie pochodzenie od Judy. To Kłamstwo! Flawiusz mógł powiedzieć więcej prawdy o Herodzie, w końcu pracował dla Rzymu. Jedno co ciekawi dlaczego Idumejczyk (nie nasz) został dopuszczony do ekskluzywnej kapłańskiej grupy złożonej jedynie z plemienia Lewiego!

Dynastia Herodiańska

Za jej początek uważa się rzymską interwencję w walkach pomiędzy członkami dynastii machabejskiej rządzącej ówczesną Palestyną. Jeden z władców tamtego okresu Aleksander Jannaj nadał godność gubernatora Idumei Antypasowi I dziadkowi Heroda Wielkiego. Jego najstarszy syn i następca Antypater I, umiejętnie wykorzystywał napięcie pomiędzy dwoma braćmi: Janem Hirkanem II i Arystobulem II pochodzącymi z królewskiej dynastii Hasmoneuszy, co pomogło mu w zdobyciu przychylności Cezara, dzięki któremu w 63 p.n.e. został powołany na urząd prokuratora Judei, a król Jan Hirkan II stracił królestwo i po kilku latach zmarł na wygnaniu. Pomimo że Palestyna znajdowała się pod okupacją rzymską i kilka pułków stacjonowało w Jerozolimie, w rzeczywistości jednak to Antypater I sprawował rządy w kraju. Wkrótce też umocnił swą władzę poprzez wyznaczenie swych synów: starszego Fazaela I na gubernatora Jerozolimy oraz młodszego Heroda na gubernatora Galilei. W 41 p.n.e. obaj bracia zostali mianowani przez Marka Antoniusza tetrarchami.

Kilka lat później kiedy zarówno Cezar jak i Antypater umarli, panowanie Heroda weszło w najtrudniejszy okres, sytuacja ta pogorszyła się jeszcze bardziej, po tym jak syn Arystobula II|, Antygon korzystając z poparcia partyjskiego księcia Pakorusa I w 40 roku p.n.e, objął rządy nad Judeą. Uwięził on brata Heroda, Fazaela który w kilka dni później popełnił samobójstwo w więziennej celi. Po tym wydarzeniu Herod nie odważył się już pozostać w kraju, i uciekł przez Egipt do Rzymu. Natomiast Antygon panował jako król w Jerozolimie w latach 40 p.n.e.–37 p.n.e. W Rzymie jednak, Herodowi udało się uzyskać nominację na króla Judei, ale zajęło mu jeszcze trzy lata, zanim zdołał odbić swe królestwo Antygonowi. Po trzech miesiącach oblężenia 37 p.n.e. pojawił się wreszcie w Jerozolimie witany przez mieszkańców, którym okrutne rządy ostatniego Machabejczyka odebrały narodowy sentyment do tej dynastii.

Herod Wielki ożenił się w 37 p.n.e. z Mariamme I córką Aleksandra i Aleksandry z możnego rodu Hasmoneuszy. Była podobno niezwykle piękna i dumna ze swego królewskiego pochodzenia prawdopodobnie to stanowiło źródło konfliktów, które nastąpiły pomiędzy nią a jej synami a matką i siostrą Heroda Salome I, z drugiej strony doprowadziły do przełomowych walk w rodzie Heroda. Właściwie cała rodzina Heroda była żądna władzy, podejrzliwa, rozwiązła i kłótliwa. Zazdrość Heroda o żonę podsycała zwłaszcza jego siostra. Mariamme I została zabita z rozkazu Heroda 28 p.n.e., a jej synowie wkrótce zostali oskarżeni o zdradę i uduszeni. Herod Wielki był zdolnym organizatorem i dowódcą, odbudował i własnym kosztem upiększył świątynię jerozolimską. Ponadto Herod wznosił teatry, amfiteatry, hipodromy, cytadele, twierdze, pałace, świątynie Cezara, akwedukty i pomniki, zakładał ogrody, a nawet miasta. W Cezarei zbudował port, co usprawniło dostawę zboża z Egiptu.

Twierdza Antonia (hebr. מצודת אנטוניה, Mecudat Antonija) – zespół konstrukcji obronnych wybudowanych przez Heroda w 31 p.n.e. na końcu wschodniej części murów okalających Jerozolimę, na miejscu wcześniejszych umocnień machabejskich. Miała za zadanie bronić dostępu do Świątyni Jerozolimskiej oraz wzmacniać obronę murów od strony północnej, najbardziej narażonej na ewentualnie szturmy^[1]. Swoim wyglądem przypominała wieżę, na której rogach ustawiono cztery inne. Trzy z nich miały 25 m wysokości, a czwarta 35 m. Jej fundamenty znajdowały się na stromej skale wysokiej również na 25 m. W czasach Jezusa służyła jako koszary dla rzymskich żołnierzy^[2]. Nazwa ma ścisły związek z patronem Heroda – Markiem Antoniuszem. Została zniszczona przez wojska Tytusa podczas oblężenia Jerozolimy w roku 70. Istnieją przypuszczenia, iż na jej terenie podczas święta Paschy mógł przebywać Poncjusz Piłat^[3].

 

Edom Później

Dzisiejsi Żydzi nie są Izraelitami ale są Izraelczykami (mieszkańcy Izraela), niektórzy z nich (ortodoksyjni) są potomkami Judy, lub Lewiego, lecz większość ze współczesnych żydów dzieli się na dwie grupy:

Sefardyrdyjscy/Hiszpańscy – głównie potomkowie Idumejczyków (nie-Izraelitów)

Aszkenazyjscy/Niemieccy – głównie potomkowie Mongołów i Tureckiego ludu nazywanych też jako Chazarowie

Mizrachijscy/Arabscy –

Górscy

Żydzi Węgierscy, Litewscy, Rosyjscy, Tureccy, Marokańscy, Jemeńscy, Syryjscy, Perscy, Afrykańscy, Kurdyjscy, Berberyjscy, Włoscy, Greccy, Rzymscy, Gruzińscy, Karaici, Krymczacy, Chińscy itd.

Istnieją także w Indiach jako np. Bene Ephraim. To nie są żydzi ale Izraelici.

Pomińmy żydów górskich, Gruzińskich, Jemeńskich , murzynów z Etiopii  itp. Zapytasz czemu tak mówię, przecież cały świat uznaje Izrael i Żydzi są wybrani przez Boga i mogą robić co chcą. Nic dalszego od prawdy. Właśnie w tym jest problem.

Migracja Sefardyjczyków:

”Naród znienawidzony przez wszystkich musi coś robić źle”

Obecnie z Chrystusa i z Biblii można szydzić, jednakże za krytykę papieża(ka) czy państwo Izrael można otrzymać sporo obelg, a nawet karę prawną a być może utratę życia.

 

 

Natomiast co do Żydów Aszkenazazyjskich oficjalnie jest to zbiór Edomitów, Chazarów i pozostałych ludów.

Zauważmy że projekt/mapa tak zwanego Wielkiego Izraela jest czysto Biblijnym konceptem i taki opis znajduje się tylko w Biblii

Jedna różnica… Biblia mówi o zjednoczonych 12 narodach które będą ściśle stosować Prawo Boga, a Edomici nie palą się do przestrzegania Przykazań

Owszem obrzezanie czy koszerność (hipokryzja bo z drugiej strony liczą potomstwo od matki) jak najbardziej ale tylko dlatego że te czynniki nie dotyczą relacji Bóg-człowiek, człowiek-człowiek

 

W kwestii Fałszywego Izraela mam wrażenie jakby Diabeł nieudolnie skopiował dzieje 10 plemion Izraela

Zobaczmy że zburzeniu Jerozolimy Idumejczycy nie mieli łatwo na terenie cesarstwa ponieważ byli uznawani za niebezpiecznych zbiegów i buntowników.
Pewna grupa została na zachodzie (głównie Hiszpania) i są dzisiaj znani jako Sefardyjczycy
Natomiast ci co przegrali… Rzymianie nie byli na tyle głupi żeby utrzymywać u siebie buntowników.
Wedle wielu poszlak ci wygnańcy udali się na wschód do Persji i Babilonu

Tam jako Amoraici (następcy Tannaitów) spisali Talmud Babiloński, spisali swoje wynurzenia
Palestyna także nie byłą wyludniona dość szybko się uzupełniła
Do czego zmierzam ?

Podobnie jak Izraelici Edomici przebywali w Farsji (Persja) i w Chaldei (Talmud) a Rzym jak wiadomo chciał później bardzo kontrolować Syjon
Na przeszkodzie stanęli Chrześcijanie, Gnostycy, Pawłościanie, Edomici generalnie mówiąc wszyscy którzy nie popierali Rzymu i Bizancjum.

Napuszczono więc Ismaela (Araba) na te tereny no i nie uwzględniono że nawet smoluch może się kiedyś zbuntować i nawet ci bezmyślni postanowili zostać na tych ziemiach… ale to już inna ciekawa historia

Edomici natomiast poprzez Persję udali się na północ już nie jako oni ale jako rzekomo zaginione plemię Judy i Symeona pod imieniem Gazari/Chazarowie….

Następnie zostali złupieni przez Słowian z Rusi… resztę znamy.

 

 

 

Inaczej mówiąc

 

Prawdziwy Izrael vs Fałszywy Izrael

 

Ustrój: Teokracja Boża pod panowaniem Chrystusa	Ustrój: Demokracja Talmudyczna pod panowanie Antychrystusa
Konstytucja: Prawo Mojżesza	Konstytucja: Prawa Talmudu
Narodowość: 12 Plemion Izraela	Narodowość: zbiór wielu ludów
Język: Starohebrajski	Język: Hebrajski (dialekt Aramejskiego)
Cechy Wspólne łączące ku	Cechy wspólne
Brak poparcia ze strony diabła	Poparcie ze strony diabła
Powstanie: ze strony Boga wedle proroctw	Powstanie: ze strony diabła poprzez plan Alberta Pike’a i Adolfa Hitlera
Motywy: utworzenie Królestwa Bożego na ziemi	Motywy: utworzenie nowej Wieży Pomieszania (Babel)

Ustrój: Teokracja Boża pod panowaniem Chrystusa	Ustrój: Demokracja Talmudyczna pod panowanie Antychrystusa
Konstytucja: Prawo Mojżesza	Konstytucja: Prawa Talmudu
Narodowość: 12 Plemion Izraela	Narodowość: zbiór wielu ludów
Język: Starohebrajski	Język: Hebrajski (dialekt Aramejskiego)
Świątynia Salomona z ręki Boga	Brak Świątyni Salomona, chęć odbudowy jako ”ohydy spustoszenia”
Arka Przymierza	Brak Arki Przymierza
Bałwochwalcy	Miłośnicy Baala

 

 

 

 

Owy Fałszywy Izrael jest próbą uwiarygodnienia zlepku Edomitów (Idumejczyków), Chazarów (Gazari) zmieszanych z pozostałymi ludami Kanaanu jako 12 plemion Izraela.

Naturalnie o 9,5, plemionach nie wspominają ale podszyli się pod naród Judy i Lewiego.

Zauważmy że kilka wieków po podboju ziem północnych (Scytii) przez plemiona Izraela powstała Wielka Chazaria.

Z czasem Izraelici poszli w głąb Europy przy okazji łupiąc Rzym wraz z ludami Jafeta jako Germanie.

Opuszczone wieki temu ziemie zajęli ci sami Edomici zmieszani z lokalnymi nacjami (Turko-Mongołowie) już pod nazwą Cazari.

Rzeczywiści Izraelici pomimo intensywnej kontroli umysłów nadal miłują Boga oraz Jego Przykazania, natomiast Edom całkowicie gardzi Bogiem i Przykazaniami. Niemal zupełnie jak ich przodkowie z Sanhedrynu!

 

Z tego co widać to prawdopodobnie siły diabelskie dążą do wypełnienia proroctw pochodzących albo z fałszywych proroków albo z fałszywych tekstów
Fałszywi Prorocy jak żyd Nostradamus wywołali atmosferę strachu przed Bogiem, po prostu zafałszowano istotę Stwórcy jak i pojęciom neutralnym bądź pozytywnym nadano straszakowe rezultaty
Z Apokalipsy czyli objawienia prawdy zrobiono koniec świata
Tymczasem Koniec Świata i 2012 to lipa ponieważ Bóg zamierza odnowić niebo, ziemię i człowieka.

Możliwa jest dalsza realizacja III Wojny Światowej jak na razie ciągle trwa…
Trwa to znaczy pokazują nam Chrześcijan jako oszołomów, Żydów jako [ekhm], a Muzułmanów jako smoluchów Islamistów
Ponieważ celem IIIWS jest zniszczenie religii rzekomo wielbiących Boga
Co dziwne nie ma ani słowa o Hinduizmie, Buddyzmie czy New Age
Buddyzm to wiadomo, wielb demona i spokój
A New Age nie ma nic wpólnego z New, jest to zbiór starych wierzeń w nowych barwach.

Także fałszywe proroctwa popierają fałszywy Idumejski Izrael złożony głównie z Herodów…
Róźni Ekumeniczni Syjonistyczni pastorzy czy księża manipulują i manipulować będą wersetami poprzez żonglerkę aby dowieść że…
Najczęściej  ekumeniczni przywódci cisną nam taką kombinację wersetów Ezechiel (37/38)+ Rzymian + Łukasz + Paweł.

Aby pokazać nam że zły Putin i ci źli Słowanie jako Jafetyci zaatakują obecny Izrael ale się obronią i dalej reszta Kościoła (Chrześcijan) zostanie uprowadzona siłą do nieba reszta do piekła a Bóg przemieni żydów z żaby w księcia.

Natomiast proroctwa zapowiadają nam zebranie 12 plemion Izraela wyzwolonych z ręki samego Stwórcy.

Ten prawdziwy Izrael jest ludem pokojowo nastawionym, bezbronnym i przestrzegającym Przykazań. Królem będzie sam Chrystus którego Edom nie uznaje…

Ten fałszywy Izrael jest całkowitą przeciwnością planów Boga – kraj uzbrojony po zęby, bezbożny, zakłamany, mściwy, chciwy, lewacki, ekspansywiści (podbijają siłą), prześladowczy, lichwiarski, zboczony, burdelowski, kabalistyczny,

Obecny Izrael nie jest oparty na Prawie Bożesza, nie słynie także z wielbienia Boga Izraela czy z przestrzegania Przykazań.

Dlaczego ?

Ponieważ Bóg nigdy z Żydami żadnego przymierza nie zawierał i nie wysyłał do nich proroków by ci zmienili swoje postępowanie.

Bóg zawarł przymierze z dwunasto-plemiennym Izraelem.

 

Żeby było śmiesznie, Biblia to zapowiadała!

Biblia zapowiadała że przyjdą ludzie będący się podszywać za Lud Boży

• 5 Księga Mojżeszowa 32:(16) Pobudzili jego zazdrość cudzymi bogami, Podniecili go obrzydliwościami, (17) Składali ofiary demonom, które nie są bogami, Bogom, których ojcowie wasi nie znali, Nowym, które niedawno się pojawiły. (18) Skałę, która cię zrodziła, zaniedbałeś, Zapomniałeś Boga, który cię w boleściach na świat wydał. (19) A gdy Pan to ujrzał, wzgardził nimi I z niechęci do swych synów i córek(20) Rzekł: Zakryję przed nimi oblicze moje, Zobaczę, jaka będzie przyszłość ich, Gdyż ród to przewrotny, Synowie, w których nie ma wierności.(21) Pobudzili mnie do zazdrości tym, co nie jest bogiem, Podniecili mnie marnościami swoimi, Więc i Ja pobudzę ich do zazdrości tymi, którzy nie są ludem, Podniecę ich narodem nikczemnym.(22) Gdyż ogień zapalił się przez gniew mój I płonie do głębin podziemi, Trawi ziemię wraz z plonem jej, Wypala posady gór.(23) Zgarnę na nich nieszczęścia, Strzały moje na nich zużyję. (24) Będą wyczerpani głodem, strawieni gorączką I jadowitą zarazą. Wypuszczę na nich kły zwierząt Wraz z jadem tych, co pełzają w prochu.(25) Na zewnątrz osierocać będzie miecz A w mieszkaniach groza, Zarówno młodzieńca, jak pannę, Jak niemowlę oraz męża sędziwego.(26) Byłbym rzekł: Potłukę ich, Wytracę między ludźmi pamięć o nich,(27) Gdybym się nie wzdrygał przed zniewagą wroga, Aby nie wypaczyli tego ciemiężcy ich, Aby nie powiedzieli: Nasza ręka jest górą, A nie Pan uczynił to wszystko. (28) Gdyż są narodem pozbawionym dobrej rady I nie ma w nich roztropności.(29) Gdyby byli mądrzy, zastanowiliby się nad tym, Zrozumieliby, co ich czeka.(30) Jakżeby jeden mógł gonić przed sobą tysiąc, A dwaj zmusić do ucieczki dziesięć tysięcy, Gdyby ten, który jest ich skałą, nie był ich zaprzedał, A Pan ich nie porzucił?!

  (31) Gdyż nie jest jako nasza skała ich skała; Także nieprzyjaciele nasi są tego sędziami.

  (32) Gdyż z winorośli Sodomy jest winorośl ich I z niw uprawnych Gomory; Winogrona ich to winogrona jadowite, Gorzkie są ich jagody. (33) Smoczym jadem jest wino ich, Okrutna trucizną żmij.

  (34) Czyż nie jest to zakryte u mnie, zapieczętowane w skarbcach moich? (35) Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę Do czasu, gdy zachwieje się noga ich. Gdyż bliski jest dzień klęski ich, I śpieszą się ich przeznaczenia.

  (36) Gdyż Pan upomni się o prawo ludu swego, Ulituje się nad sługami swoimi, Gdy zobaczy, że znikła siła I że nie ma ani niewolnika, ani wolnego.

• (39) Patrzcie teraz, że to Ja, Ja jestem A oprócz mnie nie ma boga. Ja pozbawiam życia i darzę życiem, Ja ranię i leczę, I z ręki mojej nikt nie zdoła się wyrwać.
• (40) Gdyż podniosę ku niebu rękę moją I powiem: Ja żyję na wieki.
• (46) Rzekł do nich jeszcze: Weźmijcie do serca swego wszystkie słowa, którymi ja was dziś ostrzegam, abyście je przekazali waszym synom, by starannie spełniali wszystkie słowa tego zakonu.(47) Gdyż nie jest to dla was słowo puste, lecz jest ono waszym życiem; i przez to słowo przedłużycie życie swoje na ziemi, do której przeprawiacie się przez Jordan, aby ją objąć w posiadanie.

 

 

Co jednak mówi Biblia o Edomie?

A oto proroctwa dotyczące tego narodu:

Księga Obdiasza (1) Widzenie Abdiasza. Tak mówi Wszechmogący Pan o Idumei: Słyszeliśmy wieść od Pana i wysłano gońca do narodów: Wstańcie! Ruszmy przeciwko niemu! Do boju! (2) Oto uczyniłem cię małym wśród narodów, wzgardzony jesteś bardzo wśród ludzi. (3) Pycha twojego serca zwiodła cię, który mieszkasz w rozpadlinach skalnych, swoją siedzibę umieściłeś wysoko, myśląc w swoim sercu: Kto mnie sprowadzi na ziemię? (4) Choćbyś wzbił się wysoko jak orzeł, choćbyś założył swoje gniazdo wśród gwiazd, sprowadzę cię stamtąd – mówi Pan. (5) Gdy złodzieje wtargną do ciebie albo nocni rabusie jakże będziesz splądrowany! Czy nie będą kradli do woli? Gdy zbieracze winogron przyjdą do ciebie, czy pozostawią choć jedno grono? (6) Jakże ogołocony jest Ezaw; przetrząśnięte są jego skarby ukryte. (7) Aż do granicy cię ścigali wszyscy twoi sprzymierzeńcy, zawiedli cię i wzięli nad tobą górę twoi przyjaciele; ci, którzy jedli twój chleb, zastawią na ciebie sidła. (8) Zaiste, w owym dniu – mówi Pan – wytępię mędrców z Idumei i roztropnych z góry Ezawa; nie ma u niego roztropności. (9) Wtedy będą przerażeni twoi bohaterowie, Temanie, wszyscy mężczyźni będą wytępieni z gór Ezawa mieczem. (10) Z powodu zbrodni na twoim bracie Jakubie, okryje cię hańba i będziesz wytępiony na zawsze. (11) Wówczas gdy stałeś na uboczu, kiedy to wrogowie brali do niewoli jego wojsko, a cudzoziemcy wkraczali do jego bram i rzucali losy o Jeruzalem, także ty byłeś jednym z nich. (12) Nie paś oczu widokiem swojego brata w dniu jego nieszczęścia! Nie ciesz się z powodu synów Judy w dniu ich zagłady i nie mów zuchwale w dniu niedoli! (13) Nie wkraczaj do bramy mojego ludu w dniu jego klęski; nie paś i ty oczu widokiem jego nieszczęścia w dniu jego klęski! I nie wyciągaj ręki po jego mienie w dniu jego klęski! (14) Nie stój na rozstaju dróg, aby zabijać jego uchodźców! I nie wydawaj jego zbiegów w dniu niedoli! (15) Gdyż bliski jest dzień Pana na wszystkie narody. Jak postępowałeś, tak postąpią z tobą. Odpłata za twoje postępki spadnie na twoją głowę. (16) Bo jak piliście na mojej świętej górze, tak pić będą stale wszystkie narody; pić będą i chłeptać, i będzie z nimi tak, jak gdyby ich nigdy nie było. (17) Lecz na górze Syjon będzie wybawienie, jest ona przecież święta, i dom Jakuba przejmie w posiadanie tych, którzy go posiadłości pozbawili. (18) A dom Jakuba stanie się ogniem, dom Józefa płomieniem, dom zaś Ezawa słomą; podpalą go i strawią; i z domu Ezawa nikt nie ocaleje bo tak rzekł Pan. (19) I posiądą Negeb, kraj górzysty Ezawa, i Szefelę, kraj Filistyńczyków. Posiądą też kraj Efraima i kraj Samarii, a Beniamin zajmie Galaad. (20) Pierwsi wygnańcy, z synów Izraela, ci w Chelach, posiądą kraj Kananejczyków aż do Sarepty, a wygnańcy z Jeruzalemu, którzy są w Sefaradzie, posiądą miasta Negebu. (21) Potem ocaleni na górze Syjon wyruszą, aby sądzić górzysty kraj Ezawa; lecz panowanie będzie należało do Pana.

Księga Izajasza 34:  (1) Zbliżcie się, narody, aby słuchać, i wy, ludy, słuchajcie uważnie! Niech słucha ziemia i to, co ją napełnia, okrąg ziemi i wszystko, co z niej wyrasta! (2) Gdyż rozgniewał się Pan na wszystkie narody, jest oburzony na całe ich wojsko, obłożył je klątwą, przeznaczył je na rzeź. (3) Ich zabici nie będą pochowani, a z trupów będzie się unosił smród; Góry rozmiękną od ich krwi. (4) i moce niebios się rozpłyną, a Niebo będzie zwinięte jak zwój księgi i wszystkie gwiazdy spadną, jak liście z krzewu winnego i jak spadają liście z drzewa figowego. (5) Gdyż mój miecz zwisa z nieba, oto spada na Edom i na lud obłożony przeze mnie klątwą. (6) Miecz Pana ocieka krwią, pokryty jest tłuszczem, krwią jagniąt i kozłów, tłuszczem nerek baranów, gdyż krwawą ofiarę urządza Pan w Bosra, wielką rzeź w ziemi edomskiej. (7) I padną wraz z nimi bawoły i cielce z tucznymi wołami; ich ziemia będzie przesiąknięta krwią, a ich proch przesycony tłuszczem. (8) Bo jest to dzień pomsty Pana, rok odwetu za spór z Syjonem. (9) Toteż potoki Edomu zamienią się w smołę, a jego glina w siarkę, a jego ziemia stanie się smołą gorejącą: (10) Ani w nocy, ani w dzień nie zgaśnie, jego dym wznosić się będzie zawsze; z pokolenia w pokolenie będzie pustynią, po wiek wieków nikt nie będzie nią chodził. (11) Pelikan i jeż zagnieżdżą się w niej, a sowa i kruk będą w niej mieszkać; Pan rozciągnie na niej sznur na spustoszenie i ustawi wagę na zniszczenie. (12) Fauny będą tam mieszkać, nie będzie tam dostojnych narodów, królestwa nie będzie się obwoływać, a wszyscy jego książęta będą niczym. (13) Jego pałace porosną cierniem, pokrzywy i osty będą w ich zamkach; i stanie się mieszkaniem szakali, siedzibą strusi. (14) Diabły spotkają się z satyrami i będą płakać jeden do drugiego:  tutaj satyrowie będą odpoczywać znalazłszy dla siebie [miejsce] odpoczynku. (15) Tam wąż będzie się gnieździł i znosił jaja, wylęgał je i zbierał młode przy sobie, tam tylko sępy skupiać się będą, jeden z drugim. (16) Badajcie Pismo Pana i czytajcie: Żadnej z tych rzeczy nie brak, żadna z nich nie pozostanie bez drugiej, gdyż usta Pana to nakazały i jego Duch je zgromadził. (17) On sam rzucił dla nich los i jego ręka im to sznurem mierniczym przydzieliła; na wieki będą to posiadać, z pokolenia w pokolenie będą tam mieszkać.

Księga Malachiasza 1: (1) Wyrocznia. Słowo Pana do Izraela przez Malachiasza. (2) Umiłowałem was – mówi Pan – a wy mówicie: W czym okazałeś nam miłość? Czy Ezaw nie był bratem Jakuba? – mówi Pan – a Ja jednak umiłowałem Jakuba, (3) Ezawa zaś znienawidziłem i spustoszyłem jego góry, i jego dziedzictwo wydałem na łup szakalom pustyni.

(4) Choćby Edom mówił: Jesteśmy wprawdzie rozbici, lecz znowu odbudujemy ruiny, to Pan Zastępów mówi: Oni odbudują, lecz Ja zburzę; i nazwą ich krajem bezeceństwa i ludem, na który Pan zawsze się gniewa.

(5) Wasze oczy będą to oglądać i sami wyznacie: Wielki jest Pan poza granicami Izraela. (6) Syn czci ojca, a sługa swojego pana. Jeżeli jestem ojcem, to gdzież jest moja cześć? A jeżeli jestem panem, to gdzież jest bojaźń przede mną? – mówi Pan Zastępów do was, kapłani, którzy gardzicie moim imieniem. Wy jednak mówicie: W czym wzgardziliśmy twoim imieniem? (7) Oto w tym, że ofiarujecie na moim ołtarzu pokarm nieczysty. I jeszcze się pytacie: Czym go zanieczyściliśmy? Oto tym, że mówicie: Stołem Pana można wzgardzić. (8) Gdy przynosicie na ofiarę to, co ślepe, czy nie ma w tym nic złego? Gdy ofiarujecie to, co kulawe i chore, czy nie ma w tym nic złego? Spróbuj złożyć to swojemu namiestnikowi, a zobaczysz, czy przyjmie to łaskawie albo czy okaże ci przychylność? – mówi Pan Zastępów. (9) Otóż teraz, starajcie się przebłagać Boga, aby się nad nami zmiłował! Od was to zależy, czy może On okazać wam przychylność – mówi Pan Zastępów. (10) Niechby znalazł się między wami ktoś, kto zamknąłby bramy świątyni, abyście nie zapalali ognia na moim ołtarzu daremnie! Nie mam w was upodobania – mówi Pan Zastępów – i nie jest mi miła ofiara z waszej ręki. (11) Gdyż od wschodu słońca aż do jego zachodu wielkie jest moje imię wśród narodów i na wszystkich miejscach spala się kadzidła i składa się czyste ofiary na cześć mojego imienia, bo moje imię jest wielkie wśród narodów – mówi Pan Zastępów. (12) Lecz wy bezcześcicie je, mówiąc: Stół Pana może być nieczysty i można ofiarować na nim pokarm, którym sami gardzicie. (13) Mówicie też: Ach! Jakiż to mozół! i złościcie mnie – mówi Pan Zastępów – i przynosicie to, co zrabowane, kulawe, chore i ofiarujecie. Czy mam łaskawie przyjąć to z waszej ręki? – mówi Pan. (14) Przeklęty jest oszust, który ma w swojej trzodzie samca i ślubuje go dać, a ofiaruje Panu zwierzę ułomne! Gdyż Ja jestem wielkim Królem – mówi Pan Zastępów – a moje imię wywołuje zbożny lęk między narodami.

Księga Joela 3:24 Egipt zamieni się w pustynię, a Edom w goły step z powodu gwałtu zadanego synom Judy, gdyż w ich ziemi przelewali krew niewinną,

Księga Trenów 4:21 Wesel się i raduj, córko Edomska, która chcesz skolonizować ten kraj. Także do ciebie przyjdzie kubek: upijesz się i obnażysz.

Księga Jeremiasza 49:(7) O Edomie. Tak mówi Pan Zastępów: Czy już nie ma mądrości w Temanie? Czy zginęła rada roztropnych? Czy wniwecz się obrócił ich dowcip? (8) Uciekajcie, uchodźcie, ukryjcie się dobrze, mieszkańcy Dedanu, gdyż klęskę sprowadzę na Ezawa, czas jego kary! (9) Gdy winogrodnicy przyjdą do ciebie, to nic po sobie nie pozostawią, gdy złodzieje w nocy – to wyrządzą szkodę, jaką tylko zechcą. (10) Gdyż Ja sam obnażę Ezawa, odsłonię jego kryjówki, tak że nie zdoła się ukryć; potomstwo jego będzie wytępione wraz z jego braćmi i sąsiadami i nie będzie go. (11) Zostaw swoje sieroty, Ja je będę utrzymywał, a twoje wdowy mnie niech zaufają! (12) Gdyż tak mówi Pan: Oto ci, którzy nie byli skazani na to, by pić z tego kielicha, muszą pić, a ty chcesz ujść bezkarnie? Nie ujdziesz bezkarnie, lecz musisz pić. (13) Gdyż przysiągłem na siebie samego – mówi Pan – że Bosra stanie się odstraszającym przykładem, hańbą, pustkowiem i przekleństwem, a wszystkie jej miasta ruiną po wszystkie czasy. (14) Słyszałem wieść od Pana, że wysłany jest posłaniec między narody: Zgromadźcie się i wyruszcie przeciwko niemu, i stańcie do boju! (15) Bo oto uczynię cię najmniejszym wśród narodów, wzgardzonym między ludźmi. (16) Strach przed tobą i zuchwałość twojego serca omamił ciebie, który mieszkasz w rozpadlinach skalnych, zajmujesz szczyty pagórków. Choćbyś założył swoje gniazdo wysoko jak orzeł, jednak i stamtąd cię strącę – mówi Pan. (17) Edom będzie budził grozę; ktokolwiek będzie przechodził koło niego, będzie przejęty grozą i będzie świstał nad wszystkimi jego ciosami. (18) Jak Sodoma i Gomora, i sąsiednie ich miasta zostały doszczętnie zburzone – mówi Pan – tak nikt tam nie zamieszka i żaden człowiek się tam nie zatrzyma. (19) Oto jak lew wypadnie z gęstwiny Jordanu na soczystą niwę, tak Ja w okamgnieniu wypłoszę ich stamtąd i ustanowię nad nimi mojego wybrańca. Bo któż jest mnie równy? I któż mnie wyzwie, i któryż to pasterz może się ostać przed moim obliczem? (20) Dlatego słuchajcie postanowienia Pana, które powziął przeciwko Edomowi, i zamysłu, jaki postanowił przeciwko mieszkańcom Temanu. Zaprawdę, nawet najmniejsze owce zostaną wywleczone, zaprawdę ich niwę przejmie o nie groza. (21) Od hałasu ich upadku drży ziemia, głośny ich krzyk słychać nad Morzem Czerwonym. (22) Oto jak orzeł wzbije się i rzuci, i rozpostrze swoje skrzydła nad Bosrą; i będzie w owym dniu serce bohaterów edomskich jak serce kobiety rodzącej.

Księga Ezechiela 25: (12) Tak mówi Wszechmocny Pan: Ponieważ Edom mścił się na domu judzkim, ciężko zawinił przez swoją zemstę na nich, (13) Dlatego tak mówi Wszechmocny Pan: Wyciągnę rękę przeciw Edomowi, wytępię z niego lud i bydło i obrócę go w ruinę; od Temanu aż do Dedanu padną od miecza. (14) Moją pomstę nad Edomem złożę w ręce mojego ludu izraelskiego, postąpię z Edomem w moim gniewie i zapalczywości i poznają moją pomstę mówi Wszechmocny Pan. (15) Tak mówi Wszechmocny Pan: Ponieważ Filistyńczycy działali mściwie i pełni złośliwości w duszy mścili się, siejąc zniszczenie w nieustannej wrogości, (16) Przeto tak mówi Wszechmocny Pan: Oto Ja wyciągnę rękę przeciw Filistyńczykom, wytępię Kreteńczyków i wygubię resztkę na brzegu morza, (17) I dokonam na nich srogiej pomsty w strasznych karach i poznają, że Ja jestem Pan, gdy wywrę na nich swoją zemstę.

Księga Izajasza 63: (1) Któż to przychodzi z Edomu, z Bosry w czerwonych szatach? Wspaniały On w swoim odzieniu, dumnie kroczy w pełni swojej siły. To Ja, który wyrokuję sprawiedliwie, mam moc wybawić. (2) Skąd ta czerwień twojej szaty? A twoje odzienie jak u tego, który wytłacza wino w tłoczni? (3) Ja sam tłoczyłem do kadzi, bo spośród ludów żadnego nie było ze mną; a tłoczyłem ich w gniewie i deptałem ich w zapalczywości tak, że ich sok pryskał na moją szatę i całe moje odzienie zbryzgałem. (4) Ustanowiłem bowiem dzień pomsty i nadszedł rok mojego odkupienia. (5) Rozglądałem się, lecz nie było pomocnika, zdziwiłem się, że nie było nikogo, kto by mię podparł. Lecz wtedy dopomogło mi moje ramię i wsparła mnie moja zapalczywość. (6) Podeptałem więc ludy w moim gniewie i zdruzgotałem je w mojej zapalczywości, i sprawiłem, że ich sok spłynął na ziemię.

(7) Wspominam dowody łaski Pana, chwalebne czyny Pańskie, zgodnie ze wszystkim, co nam Pan wyświadczył, tę wielką dobroć, jaką okazał domowi izraelskiemu według swojego miłosierdzia i obfitości swoich łask. (8) Rzekł bowiem: Wszak są moim ludem, synami, którzy nie zawiodą; i tak stał się ich Zbawicielem we wszelkiej ich niedoli. (9) Nie posłaniec i nie anioł, lecz jego oblicze wybawiło ich; On sam ich odkupił w swojej miłości i w swoim miłosierdziu. Podźwignął ich i nosił ich przez wszystkie dni prawieków.

 

 

[A także najważniejszy fragment o Idumejczykach]

 

Księga Ezechiela 36: (5) Dlatego tak mówi Pan Bóg: Zaiste, w ogniu mojej gorliwości przemawiałem do pozostałych ludów i do całego Edomu, które wydały mój kraj w ich posiadanie, z radością w sercu z jego nieszczęścia i z pogardą w duszy, dlatego, że go opanowano i splądrowano.

A więc to Idumea podbiła ostatecznie Judę a nie Juda Edom.

Księga Ezechiela 25:

(12) Tak mówi Wszechmocny Pan: Ponieważ Edom mścił się na domu judzkim, ciężko zawinił przez swoją zemstę na nich,

(13) Dlatego tak mówi Wszechmocny Pan: Wyciągnę rękę przeciw Edomowi, wytępię z niego lud i bydło i obrócę go w ruinę; od Temanu aż do Dedanu padną od miecza.

(14) Moją pomstę nad Edomem złożę w ręce mojego ludu izraelskiego, postąpię z Edomem w moim gniewie i zapalczywości i poznają moją pomstę mówi Wszechmocny Pan.

 

 

 

 

 

Zapoznaj się z tymi artykułami na temat Synagogi Szatana:

Stenogram Jakuba Bermana

Naród żydowski wymyślony

Jak rozpoznać Żyda

Od Kaina do Chazarii (jest to długi artykuł, zawiera kilka kłamstw nt. potopu jednak zawiera więcej prawdy)

Wywiad z H.W.Rosethalem z 1976

Jezus nie był Żydem

Żydzi w Chinach

Rabin Menachem Mendel Schneerson

Przemówienie Benjamina Freedmana z 1961 roku

http://www.rp.pl/artykul/372132-Jezus-w-Talmudzie.html

http://www.zbawienie.com/izrael.htm

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jezus_w_judaizmie

Protokoły Mędrców Syjonu – stare dzieło niekoniecznie napisane przez żydów, wystarczy zamienić słowo żyd na (j)Elita a słowo goj na motłoch, zaś mędrców na upadłych aniołów. 

Talmud obnażony

Koniec Edomu

https://www.biblebelievers.org.au/bb980916.htm

Charles A. Weisman – Who Is Esau-Edom

Kliknij, aby uzyskać dostęp Talmud-zdemaskowany.pdf

https://basileia785.wordpress.com/edom-is-modern-jewry/

https://basileia785.wordpress.com/edomici/