Codex Junius
Selections From Codex Junius 11
LAMENT UPADŁYCH ANIOŁÓW
(1) Ujawnia się tym, którzy mieszkają na ziemi, że Bóg miał siłę i moc, gdy dokonywał granic świata. Swoją cudowną mocą ustanowił słońce i księżyc, skały i ziemię oraz strumień oceanu, wodę i chmury.
(2) Swoją mocą Pan zachowuje całą głębinową przestrzeń i pół-ziemię. Syn Boży spogląda z niebios morze i jego fundamenty: odrąbuje każdą kroplę deszczu ulewnego. Swoją cudowną mocą wyznaczył liczbę dni.
(3) Mimo to, w ciągu sześciu dni, dzięki mocy Jego ducha, Pan w niebie obmyślił doliny świata i wysokie wzgórza i założył je. Kto tam jest, który jasno zna wszystko, co potężne, oprócz Wiecznego Boga?
Radości On wydaje z siebie i bogactwa. Najpierw stworzył Adama i szlachetną rasę, anielskich książąt, które później zginęły całkowicie. Gdyż wydawało im się, że w ich sercach równie dobrze może być, że sami byli panami nieba, książętami chwały. Potem spotkały ich gorsze losy i poszły szukać domu w piekle, w tej paskudnej otchłani, gdzie muszą znosić ponure biada i wzbierający płomień, nie mający już dłużej blasku chwały ani wysoko postawionych sal w niebie; ale muszą one potrzebować zanurzyć się w dół, w te głębiny ognistego ognia, w bezdenną otchłań, insatiate i drapieżne. Bóg jeden wie, jak potępił tego winnego gospodarza.
Stary krzyknął z piekła, z okrutnym głosem wyrył przeklęte słowa: „Gdzie uciekł chwałę aniołów, których powinniśmy mieć w niebie? Jest to dom ciemności, potwornie związany z ognistymi wiązaniami ognia. Podłoga piekła jest w ogniu i płonęła trucizną. Koniec nie jest daleko, kiedy musimy cierpieć udrękę, ból i nieszczęście, nie mając odrobiny szczęścia w niebiańskiej chwale, ani radości, w jej wysokich salach. Lo! kiedy poznaliśmy wielką rozkosz przed obliczem Boga i pieśni uwielbienia w niebie w szczęśliwszych godzinach, gdzie teraz stoją szlachetne duchy wokół Wiecznego Boga w Jego wysokiej sali, wielbiąc Pana słowami i uczynkami. I tutaj, w męczarni, muszę potrzebować trwać w więziach, a nawet nadziei na lepszy dom, z powodu mojej bezczelnej dumy. ”
Wtedy odpowiedział na plugawe czci, czarne i grzeszne, przykuty łańcuchem: „Ty z twoimi kłamstwami uczyłeś nas nie służyć Zbawicielowi! Tylko tobie wydawało się, że masz moc wszystkich rzeczy na niebie i ziemi, że jesteś Świętym Bogiem, nawet Stwórcą. Teraz jesteś związany. ty nędzny diabeł, z więzami płomienia. W swojej wspaniałości myślałeś, że świat jest twój i moc wszystkich rzeczy, a my, aniołowie, z tobą. Odrażająca jest twoja twarz! Bardzo cierpimy z powodu twoich kłamstw! Powiedziałeś, że twój syn jest Panem ludzi. Teraz twój biada jest większy. ”
Tak więc z gorzkimi słowami i jęczącymi głosami grzeszne duchy przemówiły do swego pana. Chrystus ich wyrzucił i wygnał z radości. Stracili promieniejące światło Boga w niebie poprzez nadętą pychę. Mimo całej ich radości mieli podłogi piekła i palącego bólu. Blady, ich uroda zniekształcona, upadłe anioły, nędzne nieszczęścia, wędrowały przez tę obrzydliwą dziurę, z powodu aroganckich czynów, które poprzednio dokonywały.
Potem jeszcze raz wypowiedział przywódca demonów; został ponownie ukarany i zadręczony cierpieniami. Czarny z ogniem i trucizną, zaczął mówić; żadna przyjemna radość nie była tym, gdy wylewał swoje słowa z bólu:
„Byłem kiedyś świętym aniołem, drogo Bogu w niebie, i znałem wielką radość przed obliczem Pana Boga, podobnie jak ten tłum. Ale zdecydowałem się w moim sercu, aby obalić Pana chwały, Syna Bożego, i mam moc władania światem, i wszystkim tym nieszczęsnym gospodarzom, których doprowadziłem do domu w piekle. Bethink wy z dowodu i przekleństwa, że zostałem wygnany, głęboko pod ziemią, w bezdennej otchłani. Zaprowadziłem was wszystkich z waszego rodzinnego domu do domu niewoli.
„Tu nie ma chwały błogosławionych, ani winnych sal dumnych, ani światowych radości, ani tłumów aniołów, ani nie możemy mieć w posiadanie wysokiego nieba. To obrzydliwe mieszkanie płonie ogniem. Jestem wrogiem Boga. Smoki mieszkają zawsze u bram piekieł, rozpalone i wściekłe; mogą nam nie pomóc! Ten smutny dom wypełniony jest udręką. W tej głębokiej ciemności nie ma jeszcze miejsca, w którym moglibyśmy się schronić, abyśmy się w nim ukryli. Oto syczek sumatora; tu mieszkają węże. Mocno przywiązuje się do nas więzy udręki. Ogromne są diabły, śniady i czarny. Tutaj nigdy nie mdleje dzień w mroku piekielnych cieni ani promieniującego światła Boga.
„Kiedyś miałem moc i chwałę, zanim zasłużyłem na Boże wyrok na mój grzech w tym wstrętnym królestwie, na podłodze piekła. Teraz przyszedłem i przywiozłem tłumy do tego domu ciemności. Ale od czasu do czasu wylatując z piekła, potrzebuję odwiedzać każdą ziemię, a także innych, którzy brali udział w naszych aroganckich czynach. Nie powinniśmy mieć nadziei, że Król chwały da nam kiedykolwiek dom i mieszkanie, tak jak uczynił to ze starą i wieczną mocą. Albowiem Syn Boży ma moc wszystkiego, i chwały, i ucisku. Dlatego, spustoszony i nędzny, muszę wędrować daleko, podróż na wygnanie, pozbawiony chwały, pozbawiony cnoty, pozbawiony radości w niebie wśród aniołów, ponieważ powiedziałem od dawna, że jestem Królem chwały i Panem wszystkich. ”
Ale spotkał go gorszy los! Tak więc przeklęty duch, skazany na biadolenie, lamentował nad swoimi uciskami. I przez tę plugawą otchłań szalał płomień z jadem mieszanym:
„Mam tak wielką kończynę, że nie ma miejsca w tej szerokiej sali, aby mnie ukryć, rany zranione moimi grzechami. Zarówno ciepło, jak i zimno zmieniają się tutaj. Czasami słyszę wycie piekielnych niewolników, opłakujących te królestwa bólu pod ziemią; czasami mężczyźni nago walczą z wężami. Cała ta wietrzna sala pełna jest horroru! Nigdy nie będę znać szczęśliwszego domu ani żadnego miasta czy rezydencji; nigdy też moje oczy nie ujrzą lśniącego świata.
„Gorsze jest dla mnie, że kiedykolwiek znałem światło chwały z aniołami lub melodię w niebie, gdzie błogosławione dusze są wplecione w muzykę przez Syna Bożego. Nie mogę nikomu zranić duszy oprócz tych, których On odrzuca. Mogę doprowadzić ich do niewoli i doprowadzić do ich mieszkania w ponurej otchłani. Zmienili się wszyscy, od tego, z czego byliśmy starzy na wysokościach, w pięknie i na cześć. Kiedy uczniowie otaczali naszego ukochanego Pana, przyprowadziliśmy synów chwały do ramion Zbawiciela, podnieśliśmy nasze pieśni chwały i oddaliśmy Mu cześć. Ale teraz jestem poplamiony złem i zraniony moimi grzechami. W piekle ognia ogniste więzy bólu będą zaatakować moich pleców. nie mogę też mieć nadziei na przyszłe dobro. ”
Potem znowu ten wstrętny diabeł z piekła, przeklęty w swym nieszczęściu, opłakiwał swoje niekończące się udręki. Jego słowa podskoczyły jak iskry, najbardziej jak trucizna, gdy je syknął:
„O! majestat Boga, moc Stwórcy! O! Pan niebiańskich zastępów! Pożegnanie z ziemią i lśniące światło dnia! Żegnajcie błogość Boga, aniołów zastępów, niebiosa na górze! Niestety! że utraciłem wieczną radość, że nigdy więcej nie za pomocą moich rąk, nie złapię się nieba, ani nie podniosę moich oczu, ani nie usłyszę w moich uszach dzwoniącego głosu trąby, ponieważ wypędziłbym z Jego tronu Pana, Syn Boży, i przyjąłem moc majestatu, radości i szczęścia.
„Wtedy spotkałem gorszy los, niż mogłem to przewidzieć! Zostałem odrzucony od niebiańskiego zastępu, wyrzucony ze światła w ten wstrętny dom. Mogę nie pomyśleć o tym, jak upadłem tak nisko, w tę głęboką otchłań, poplamioną moimi grzechami i wyrzuconą ze świata. Teraz wiem, że utraci wszelką wieczną radość, która nie chce służyć królowi nieba i proszę Pana. Potrzeby muszę poddać się korekcie, zemście, karze i bólowi, obnażonemu z każdego dobra, poplamionego moimi poprzednimi czynami, ponieważ myślałem, że wypędzę Boga z Jego tronu, Pana Zastępów. Teraz, żałosny i pełen troski, potrzebuję wyruszyć w podróż na wygnanie, błąkać się po okolicy.
Wtedy wróg Boży udał się do piekła, w którym został upokorzony, a wraz z nim nędzni, pożądliwi i chciwi, kiedy Pan Bóg rzucił ich do tego płonącego domu, którego imieniem jest piekło. Dlatego każdy niech myśli w sercu swoim, aby nie był niezadowolony Synowi Bożemu, pamiętając, jak czarni czeladnicy zostali zniewoleni przez pychę. I wybierzmy jako naszą rozkosz Pana Zastępów, Księcia Aniołów i wieczną radość w niebie nad nami. Pokazał, że ma siłę i cudowną moc, kiedy z Jego wyniosłego tronu doprowadził wielkiego niewolnika do niewoli. Pomyślmy o Świętym Panu, wiekuistym w chwale, i wybierzmy dom wysoko na Chrystusie, Pana wszystkich, Króla królów. Z pogodnymi myślami w naszych sercach, pokojem i mądrością, bądźmy uważni na sprawiedliwość i prawdę, gdy myślimy, aby uklęknąć przed Jego królewskim tronem,
Zachowuje się ten, który mieszka w tych światowych radościach, aby świecić w pięknie, gdy szuka innego życia i ziemi o wiele bardziej sprawiedliwej niż ta ziemia. To kraina piękna i radości, z owocami, które jaskrawo lśnią pośród miast. To jest bezgraniczna kraina, dom błogosławionych w niebie, do przyjęcia dla Chrystusa. Zwróćmy się tam, gdzie, w tym drogim domu, siedzi Zbawiciel, Pan zwycięstw, a wokół Jego tronu w promiennej bieli stoją legiony aniołów i wszystkie błogosławione dusze, święte zastępy niebieskie i chwalą Pana słowami i uczynkami. Ich piękno lśni królem chwały, światem bez końca.
I dalej, jak słyszałem, wyznawcy przyznają się. Ich grzech i kara były dla nich ciężkie. W ich zarozumiałej dumie zapomnieli o Królu chwały. Straightway innymi słowy mówili:
„Teraz widzimy, że zgrzeszyliśmy w niebie, a teraz musimy kiedykolwiek prowadzić nieszczęsną wojnę przeciwko mocy Bożej. Mogliśmy mieć nasze mieszkanie w blasku chwały, w tysiącach służących Świętemu Bogu i intonować hymny o Jego tronie. A kiedy mieszkaliśmy tam i mieszkaliśmy w błogości, na nasze uszy pojawiły się odgłosy muzyki niebieskiej i głos trąby. Jasne słowa powstały Księcia aniołów, a wszyscy Jego święci pokłonili się przed Nim. Wieczny Pan Triumfalny powstał i stanął nad nami, i każdego dnia błogosławił ten łagodny tłum, a Jego umiłowany Syn, Kipieć dusz. A Bóg sam był miłosierny dla wszystkich, którzy weszli do tego królestwa i uwierzyli w Niego na ziemi.
„Ale wydawało mi się, że książę był surowy i nieczuły; i zacząłem wychodzić sam między aniołami i powiedziałem im wszystkim:
„Mogę pokazać ci trwałą radę, jeśli ufasz mojej sile. Pogódźmy się z tym potężnym Księciem, Panem Zastępów, i posiądźmy nas w blasku Jego chwały, aby być naszym własnym. Bo to jest pusta chełpliwość, którą tak długo znosiliśmy.
„Tak więc staraliśmy się wypędzić Pana z Jego drogiego domu, Króla z Jego miasta. Ale powszechnie wiadomo, że musimy żyć na wygnaniu, w ponurych głębinach piekła. Bóg trzyma swoje królestwo. On jest tylko Królem, Wieczny Panie, Stwórco silny i potężny, którego gniew nas uderzył. Odtąd gospodarz musi leżeć tutaj w grzechu, niektórzy latają w powietrzu i pędzą nad ziemią. Ale wokół każdego ognistego ogniska płoną, chociaż on jest wysoko. Jednak niech nigdy nie położy swojej ręki na tych duszach, które z błogosławieństwa szukają nieba. Mogę jednak pochwycić wrogów Boga, wszystkich pogańskich niewolników i wciągnąć ich do dołu.
„Niektórzy muszą błądzić po wszystkich krajach, zasiewając niezgodę w plemionach ludzkich na całej ziemi. Ale muszę cierpieć wszystkie rzeczy, w męczarniach ognia, chorym i smutnym, lamentując tutaj moje utracone rzeczy, które kiedyś posiadałem, podczas gdy wciąż mój dom był w niebiosach. Czy Odwieczny da nam ponownie mieszkanie i mieszkanie w królestwie niebiańskim, tak jak uczynił to w dawnych czasach? ”
Tak zawodzili przeciwnicy Boga, jak palili w piekle. Bóg, Pan, został pobudzony do gniewu przeciwko nim za ich bluźnierstwo. Dlatego każdy żyjący człowiek, którego serce jest dobre, postanawia odpędzić grzeszne myśli i odrażające zło. Bądźmy zawsze świadomi w naszych sercach mocy Stwórcy i przygotujmy zieloną drogę przed nami do aniołów. Istnieje Wszechmogący Bóg, a Syn Boży złoży nas w swoich ramionach, jeśli my na Ziemi pomyślimy o tym wcześniej i zaufamy Jego świętej pomocy. Wtedy On nie porzuci nas, ale da nam życie pośród aniołów i błogosławi radość. Promienny Pan pokaże nam stabilne mieszkania i lśniące mury miejskie. Jaskrawo świeć duszom błogosławionych, uwolnionych od smutku, posiadających coraz więcej miast i królewski tron.
O, obyśmy wszyscy to głosili, zanim będzie za późno, i przećwiczcie je ludziom na ziemi, otwórzcie umiejętnością tajemnice Boga i mądrze je zrozumcie! Tysiące aniołów wyjdzie nam naprzeciw, jeśli pójdziemy dalej i zasłużyliśmy na tę rozkosz na ziemi. Zostanie pobłogosławiony, gdy złoczy się zło i podoba się Bogu, przezwyciężając grzech, tak jak powiedział. Sprawiedliwi, ukoronowani pięknem, w królestwie Ojca swego, będą świecić jak słońce w Mieście Schronienia, gdzie ich Pan, Ojciec ludzkości, złoży ich w Jego ramiona i z miłością podniosą ich do światła nieba, gdzie mogą mieszkać na wieki z Królem chwały, mając radość z radości z Panem Bogiem, na wieki wieków i na wieki.
Niestety! jak pochopnie przeklęty diabeł postanowił zbuntować się przeciwko Królowi Nieba, Ojcu, który przynosi Pocieszenie. Z jadem płonęły i piekły podłogę piekła u stóp jeńca. Diabły szły w te wietrzne korytarze, wyjąc ich biada. Grzech i zło tego tłumu zostały gwałtownie oczyszczone przez ogień. Grievous ich los! I książę ich, który był pierwszy po wszystkich wojsku, był prędko pismem ognia i ognia; to była niekończąca się udręka! Na zawsze jego nędzy muszą zamieszkiwać w tym wstrętnym królestwie, ani nigdy w niebie nie słuchać świętej radości, gdzie od dawna przyjemnie służyli aniołami; wszystkie dobre rzeczy, które utracili, i nie mogą mieszkać w otchłani piekła, w przeklętej sali, gdzie słyszy się odgłosy płaczu, zgrzytanie zębów i rozpacz.
Nie mają nadziei, ale tylko mróz i ogień, tortury i ból oraz rojące się węże, smoki i żmija i dom ciemności. Ten, który stał w odległości dwunastu kilometrów od piekła, mógł usłyszeć zgrzytanie zębami, głośne i pełne niedoli. Boży wrogowie wędrowali po całym piekle, płonąc płomieniem ponad i pod każdym bokiem były tortury; uciskani bólem, pozbawieni radości i pozbawieni chwały, z goryczą lamentowali, że kiedykolwiek planowali rozebrać Zbawiciela Jego niebiańskiego królestwa, kiedy mieli swój dom wysoko. Ale On słusznie strzegł sądów nieba i Jego świętego tronu.
Nikt nie jest tak przebiegły ani mądry, ani nie ma takiego zrozumienia, oprócz samego Boga, aby opisać promieniste światło nieba; jak przez moc Boga słońce świeci wokół tego wspaniałego zastępu, gdzie aniołowie mają wieczną radość, a święci intonują hymny przed obliczem Boga. I są błogosławione dusze, które przybywają z ziemi, niosąc na swych piersiach pachnące kwiaty i przyjemne zioła – takie są słowa Boga. Ojciec ludzkości złoży ich w swoich ramionach, a Jego prawa ręka błogosławi ich i doprowadzi ich do światła, gdzie będą mieli życie wieczne, niebiański dom, promienne miasto – na zawsze i na wieki. Będzie miał błogość, która skłonna jest słuchać swego Zbawiciela. Cóż, to będzie z tym, który może go otrzymać!
HARROWIE PIEKŁA
W królestwie Bożym za dawnych czasów książę anioła nazywał się „nosicielem Światła”, Lucyfer. Ale wzniecił spór w niebie i zwrócił się ku bezczelności i dumie.
Ciemno Szatan planował zbudować wysoki tron w niebie, wraz z Odwiecznym Bogiem. Był ich panem, księciem zła. Ale żałował, kiedy potrzebuje, musi zapaść do piekła, a wraz z nim czuć gniew Zbawiciela; nigdy potem nie będą patrzeć na Wiecznego Boga na wieki.
Potem nadszedł terror. Grzmot padł przed Sędziego, który ukłonił się i otworzył drzwi piekła. I błogość przyszła do ludzi, gdy ujrzeli oblicze swego Zbawiciela. Ale serca tego skazanego na zagładę ludu, owego przerażającego hosta o imieniu przed laty, bolały go. Zostali porażeni przerażeniem w wietrznej sali i zawodzili głośno:
„Gorzka jest ta Burza, która pędzi na nas, Książę Anioła, Wojownik ze swoimi legionami. Przed Nim świeci bardziej sprawiedliwe światło, niż kiedykolwiek widziały nasze oczy, z wyjątkiem tego, że mieszkaliśmy w niebie wśród aniołów. Teraz On skończy. mocą Jego chwały, udręką, którą zadajemy. Lo! ten Przerażenie nadchodzi z grzmotem przed obliczem Boga i wkrótce ten nieszczęsny tłum pozna utrapienie. To jest Syn Boży, Pan aniołów. Wyprowadza dusze z piekła, a potem zostaniemy poniżeni przez Jego gniew zemsty. ”
Przez swoją moc Pan zstąpił do piekła, do synów ludzkich. Gdyż On był fain, aby poprowadzić niezliczone tysiące do ich rodzinnego domu. Potem rozległ się głos legionów aniołów i grzmot o świcie. Sam Pan pokonał diabła; śmiertelna walka zaczęła się o świcie, gdy spadł na nich terror. Pozwolił, aby błogosławione dusze, rasa Adama, wznosiły się ku niebu. Jednak Ewa mogła nie widzieć nieba, dopóki nie powiedziała:
„Ja tylko przyniosłem Twój gniew na nas, Wieczny Panie, kiedy we dwójkę jedliśmy jabłko przez przebiegłość węża, Adama i mnie, tak jak nie powinniśmy robić. Diabeł, który teraz spala na wieki w swoich więzach, powiedział nam, że powinniśmy mieć błogosławieństwo i święty dom, a niebiosa rządzić. I uwierzyliśmy w słowa Przeklętych. i wyciągnęliśmy ręce ku świętemu drzewu, i zbieraliśmy jego lśniący owoc. Gorzka cena, którą zapłaciliśmy, kiedy musimy zejść w dół do tego płonącego dołu, i tam przez wiele tysięcy zim, straszliwie płonąc.
„Błagam Cię, Panie nieba, przez ten zastęp, legiony aniołów, które Ty tu przywiodłeś, abym został wyzwolony z piekła, z całą moją rodziną. Trzy noce temu sługa Zbawiciela doszedł do piekła. Teraz jest on szybki w niewoli, spędzony z bólem, bo Król chwały został okadzony przeciwko niemu z powodu jego domniemania. Powiedziałeś nam w prawdzie, że Sam Bóg przyjdzie do wszystkich, którzy mieszkają w piekle. Wtedy wszyscy wstali, oparli się na jego ramieniu i oparli się na jego ręce; chociaż dręczyły ich bóle piekła, ale radowali się, ponieważ ich Pan przybył do piekła, aby im pomóc. ”
I podniosła ręce do Króla niebios, błagając miłosierdzie Pana dla Maryi: „Oto! Z mojej córki, narodził się Pan, aby pomóc ludzkości na ziemi. Teraz widać, że Ty jesteś prawdziwym Bogiem, Odwiecznym Źródłem wszelkiego stworzenia. ”
Następnie Wieczny Pan pozwolił wszystkim zastępom wstąpić w górę ku chwale. Ale na tych, którzy go poparli, umocnił więzy udręki i wepchnął ich w otchłań ciemności, zawzięcie zatracony, tam, gdzie panuje mroczny szatan, żałosny niełasce, a wraz z nim plugawe bestie, przepędzone z bólu. Nigdy nie mogą ujrzeć światła chwały, lecz tylko otchłani dzwonu, ani nawet nadziei na ich powrót, bo Pan Bóg był na nich okadzony i dał im więzy udręki za ich część, i makabryczny horror, cienie śmierci ciemne i przyćmione , piekło w piekle i strach przed śmiercią.
Wtedy była radość, gdy gospodarz wrócił do ich rodzinnego domu, a wraz z nimi Odwieczny Pan ludzi, do Jego chwalebnego miasta. Rękami rasa Abrahama, świętych proroków, poniosła Go do Jego domu. Tak jak prorocy przepowiadali od dawna, Pan zwyciężył śmierć i pokonał Diabła. Wszystko to nastąpiło o świcie przed rumieńcem dnia, kiedy nadszedł grom, głośno trzaskając z niebios. a Bóg skłonił się i otworzył drzwi piekła. Siła demonów zmniejszyła się, gdy zobaczyli promieniujące światło.
A Syn Boży siedział ze swoim wojskiem i mówił słowami prawdy: „Mądre duchy! Moją mocą uczyniłem ciebie – pierwszego Adama i tę szlachetną kobietę. I z woli Bożej spłodziło czterdzieści dzieci, tak że na ziemi narodziło się mnóstwo ludzi, a wielu mężczyzn zimujących mieszkało w ich domu, aż do czasu, gdy diabeł stał się sprawcą zła, który zakończył miłosierdzie Boże. Teraz grzech rozprzestrzenił się na cały świat!
„Gdyż w nowym raju umieściłem drzewo z rozłożystymi gałęziami, których konary niosły jabłka, a wy dwoje jedliście lśniące owoce, tak jak diabeł, tama piekieł, dawał licytację. Dlatego wyruszyliście do piekielnych otchłani piekła, ponieważ nie posłuchaliście słowa Bożego i skosztowali tego horroru. Fałszywy diabeł stał obok ciebie i dawał ci złe myśli.
„Ale moje serce żałowało, że Moje dzieło powinno cierpieć niewolę więzienną! Nie było mocy ludzi ani siły aniołów, żadnego dzieła proroków ani mądrości śmiertelników, którzy mogliby ci pomóc, ale tylko Boga, Zbawiciela, który ustanowił tę karę w zemście. I z Jego domu na wysokości przyszedł na ziemię, będąc narodzonym z dziewicy, i doznał wielu tortur na świecie, i wiele dolegliwości. I wielu ludzi, władców państwa, spiskowało przeciwko mnie w dzień iw nocy, jak mogą Mnie zabić.
„Wtedy czas się wypełnił, a ja żyłem przez trzy i trzydzieści zim na świecie przed Moją pasją. Długo byłem świadomy tego tłumu i Mojego domu, żebym mógł ich poprowadzić z niewoli do ich rodzinnej ziemi, gdzie mogą mieć Boże sądy i chwałę niebiańskich zastępów, mieszkających w radości i znających rozkosz nieba, tysiąc razy. Na krzyżu, gdy ostrza włócznie przeszyły Mnie, a młodzieniec uderzył Mnie, wisząc na drzewie, tak! nawet wtedy przed tobą rozmawiałem; i powróciłem do radości na wieki i do obecności Świętego Pana „.
Tak mówił Pan chwały, Stwórca ludzkości, wczesnym rankiem, kiedy Pan Bóg powstał ze śmierci. Nie było kamienia tak mocno przymocowanego, choć wiązało go żelazo, które mogłoby oprzeć się Jego cudownej mocy; ale Pan aniołów wyszedł ze swego więzienia i polecił jasnym aniołom powiedzieć Jego jedenastu uczniom, a szczególnie do Szymona Piotra, aby ujrzał Boga, niezłomnego i Odwiecznego, w Galilei, tak jak przedtem.
Wówczas uczniowie, jak słyszałem, zostali napełnieni Duchem i poszli razem do Galilei do Świętego Syna Boga, widząc, gdzie powstał Syn Stwórcy, Wiecznego Pana. A uczniowie biegli i przyszli tam, gdzie stał Wieczny Pan, i padli na ziemię, i uklękli przed Jego stopami, dziękując Bogu, ponieważ raz jeszcze, jak to się stało, mogli ujrzeć Księcia aniołów. I zaraz Simon Peter powiedział:
„Czy Ty, Panie Boże, jesteś ukoronowany chwałą? Niedawno widzieliśmy, jak poganie położyli na Tobie ciężkie więzy! I będą gorzko pokutowali, gdy ujrzą koniec ich. ”
Ale niektórzy nie mogli w to uwierzyć. A jeden, zwany Didymos, był drogi, zanim położył rękę na boku swego Zbawiciela, skąd spadła Jego krew na ziemię, łaźnia chrztu. To był chwalebny czyn, męka Pana, Boga naszego. On usiadł na drzewie i swoim wielkim sercem przelał krew na krzyż. Dlatego w każdym czasie ludzie powinni dziękować swemu Panu słowami i uczynkami, ponieważ On wyprowadził nas z niewoli do naszego domu i ziemi ojczystej, gdzie możemy mieć Boże wyroki i chwałę zastępów niebieskich, i mieszkać z radością. Dla nas promieniste światło chwały objawia się tym, którzy mają dobre myśli.
Potem był Pan Odwieczny przez czterdzieści dni na ziemi, podążający za ludem i objawiony ludziom, zanim książę mieszkańców miast sprowadził Ducha Świętego do wielkiego stworzenia, do niebiańskiego królestwa. Król aniołów i Pan Zastępów wstąpił na wysokość. Potem nadeszły niebiańskie melodie w świętości z nieba. Pojawiła się ręka Boga, a On przyjął księcia; Pan nieba zaprowadził Go do Jego świętego domu. A wokół niego tłumy aniołów latały tysiącami.
I stało się, gdy jeszcze Chrystus Zbawiciel przebywał z ludźmi, że w noc przedostatnią umocnił się duchem Swoich uczniów, dwunastu apostołów. Żyjący Bóg ustanowił nienaruszone dusze. Spośród nich był Judasz, który zdradził Chwalebnego Pana, naszego Zbawiciela, za ofiarę. Niewiele zrobiło się z tym przedsięwzięciem, gdy sprzedał Syna Bożego za srebrne skarby. Fałszywy diabeł dał mu ponurą rekompensatę, głęboko w piekle.
Teraz Syn zasiada po prawicy Ojca; każdego dnia Pan Zastępów udziela pomocy i uzdrawiania synom ludzkim na całej ziemi. W pełni jest wiadome wielu ludziom, że On sam, dzięki mocy Jego chwały, jest Stwórcą i Władcą wszystkich stworzonych rzeczy. Święty Pan aniołów siedzi z prorokami w niebie na górze; Syn chwały ma tron Jego pośród niebios, a przez swoje uzdrowienie prowadzi nas tam do światła, gdzie możemy usiąść z Bogiem wysoko wśród aniołów, i mieć tę jasność, w której teraz mieszka Jego święta hostia, i żyć w radości . Istnieje blessedness of glory promieniście ujawnione! Zastanówmy się, czy możemy służyć Zbawicielowi z radością i być miłym Chrystusowi! Jest więcej chwalebnego życia, niż możemy kiedykolwiek uzyskać na ziemi.
Teraz Wielki Pan, Wszechmocny Pan, wstawił się za nami. W dniu zguby Bóg z wielką mocą podburza archaniołów, aby trąbili nad mieszkańcami miast, przez wszystkie granice świata. Wtedy ludzie obudzą się z ziemi; umarli powstają z prochu, dzięki mocy Bożej. Najdłuższy z dni będzie, największy z tumultów, słyszany z daleka, gdy przyjdzie Zbawiciel, Pan, z obłokami otulonymi, zstępującymi na ziemię.
Wtedy oddzieli sprawiedliwość i wady, dobro i zło na dwie firmy. I sprawiedliwi staną do odpoczynku po prawicy Boga, będą błogosławieni, gdy wejdą do miasta, do królestwa Bożego. Prawą ręką Pan stworzenia błogosławi je i powie:
„Witamy! Wejdź teraz w niebiańskie królestwo, w światło chwały. Odpocznijcie na wieki bez końca. ”
Ale dusze grzeszne, które zgrzeszyły, stoją i drżą, gdy Syn Boży osądzi ich przez Swoją cudowną moc; będą mieli nadzieję, że wstąpią do tego pięknego miasta z aniołami, tak jak inni. Ale Wieczny Pan przemówi do nich i powie im przed wszystkimi:
„Zejdź teraz szybko, przeklęty, do domu bólu. Wiem, że nie. ”
A zaraz po tych słowach więźniowie piekielni, przeklęci duchy, przeciągną ich tysiącami, prowadząc ich do domu diabłów i wepchnąwszy głęboko w wąską studnię. Nigdy nie mogą powrócić, ale tam muszą cierpieć torturowanie bólu, uwięzienia i więzów, i zimnej ziemi, znieść głębiny piekła i diabelskiego dyskursu, czarne diabły nienawidzące ich za grzechy, ponieważ często zapomniały o Panu , Odwieczny Bóg, który powinien być ich nadzieją. Dlatego postanawiajmy, będąc na świecie, aby służył Zbawicielowi z radością dzięki Bożej łasce, uważajcie na radość ducha i na to, jak błogosławieni synowie Boży przebywają wysoko w promienistej chwale.
Jest złota brama ozdobiona klejnotami, nasycona radością, dla tych, którzy wchodzą do królestwa Bożego i zdobywają światło chwały. O ścianach stoją promienne duchy aniołów i błogosławione dusze, które przechodzą z ziemi do nieba. Są męczennicy podobni Bogu i patriarchowie świętymi głosami chwalącymi Boga, Króla w Jego mieście, mówiąc:
„Ty jesteś Panem ludzi, Niebiańskim Sędzią i Księciem aniołów! Ty poprowadziłeś synów ziemi do tego błogosławionego domu! ”
Tak więc nędzarze o swoim Księciu będą chwalić Pana chwały. Na Jego tronie będzie pieśń i blask. On bowiem jest naprawdę Królem i Panem wszystkich rzeczy w wiecznym stworzeniu!
POKUSA
On jest Panem, Księciem aniołów, który umarł za nas; iw pełni Swojego miłosierdzia Stwórca ludzkości raz pościł czterdzieści dni. I stało się, że Przeklęty Diabeł, który został wypędzony z nieba i zatonął w piekle, kusił Pana całego stworzenia, przynosząc w swoje ręce wielkie kamienie i wzywając Go, aby chleb stał się Jego głodem, „jeśli to masz. wiele mocy. „Lecz Wieczny Pan odpowiedział mu:
„Nie wiesz, przeklęty, napisano …”.
Lacuna o nieokreślonej długości
„…. Mnie osobiście zostawić? Ty zaś, o Panie zwycięstwa, ustanowiłeś światło dla żywych dusz, wynagradzasz nieskończone w królestwie niebieskim i radościach świętych. ”
Wtedy złośliwy, zły duch w szyderstwie wzniósł Go w swoje ręce, postawił Go na swoim ramieniu i wstąpił na wysoką górę, i umieścił Pana Boga na jego szczycie:
„Spójrz teraz szeroko na mieszkańców Ziemi. Świat i jego mieszkańcy oddam w Twoją Rękę. Weź teraz ode mnie miasto i lśniący dom, który dam Ci w królestwie niebieskim, abyś naprawdę był Królem ludzi i aniołów, jak myślałeś. ”
Wtedy odpowiedział Wiecznemu Panu: „Odejdź, przekląłeś szatana w dom bólu; dla ciebie przygotowana jest kara, a nie królestwo Boże. Przez najwyższą potęgę nie dam ci nadziei dla takich, którzy mieszkają w piekle, ale powiedz im teraz o tym, swoim największym biada, że spotkałeś Stworzyciela stworzenia, Pana ludzi. Zabierz mnie za Mnie! Wiedz, przeklęty diable, jak bezmiar, szeroki i ponury jest dół piekła! Zmierz go dłońmi, trzymaj się jego dna. Idź więc, aż poznasz cały krąg tego; zmierzyć go najpierw z góry, aż do otchłani. Zmierz jak rozciąga się czarna mgła. Wówczas lepiej zrozumiesz, że walczysz przeciwko Bogu, kiedy mierzysz rękami, jak wysokie i głębokie jest piekło, ponury grobowiec wewnątrz. Idź szybko, że mierzysz, dwie godziny minęły, dom cię wyznaczył.
Wtedy zemsta dotknęła zemstę. Szatan, przeklęty potwór, uciekł i zatonął w piekle. I najpierw zmierzył rękami swoje męki i biada. Czarny płomień skoczył przeciwko złemu duchowi; i ujrzał więźniów, gdy leżeli w piekle. I powstało wycie w całym piekle, kiedy ich oczy wpadły na diabła. Boży wrogowie walczyli … czarny zły duch, tak że stanął na podłodze piekła i zdawało mu się, że od dołu do drzwi piekła jest sto tysięcy mil w rozrachunku, tak jak Wszechmocny Pan go zapowiedział, za jego grzech, zmierzyć całą jego udrękę. I pamiętał, jak stał w otchłani piekła! Fałszywy diabeł z oczami spoglądał przez wstrętną jaskinię, aż do przytłaczającego horroru, zastępu diabłów … a potem wzniósł się …
Słowami złośliwości przeklęci demonowie zaczęli mówić i mówić:
„Lo! tak niech zło zawsze będzie na tobie! Nie życzyłeś sobie dobrze! ”
Koniec „Codex Junius 11
LAMENT OF THE FALLEN ANGELS
It is revealed to those who dwell on earth that God had strength and power when He wrought the borders of the world. By His wondrous might He established the sun and moon, the rocks and earth and the ocean-stream, water and clouds. By His strength the Lord upholdeth all the deep expanse, and middle-earth. The Son of God beholdeth from the heavens the sea and its foundations: He numbereth every drop of the showers of rain. By His wondrous power He hath ordained the number of the days. Even so in six days, by His spirit’s might, the Lord in heaven devised the valleys of the world and the high hills, and founded them. Who is there that clearly knoweth all that mighty work except Eternal God?
Joys He dealeth out and riches. He first created Adam, and a noble race, the angel princes, which later perished utterly. For, it seemed to them in their hearts it well might be that they themselves were lords of heaven, princes of glory. Then a worse fate befell them, and they went to find a home in hell, the foul abyss, where they must needs endure grim woe and surging flame, no more possessing radiance of glory or high-built halls in heaven; but they must needs plunge downward to those depths of fiery flame, down to the bottomless abyss, insatiate and rapacious. God only knoweth how He hath condemned that guilty host.
The Old One crieth out of hell, with horrible voice uttereth words accursed: „Whither is fled the glory of the angels, which we should have in heaven? This is a home of darkness, terribly bound with fettering bonds of fire. The floor of hell is ablaze, and flaming with poison. The end is now not far when we must suffer torment, pain, and woe, no whit possessing bliss in heavenly glory, nor joy, in her high halls. Lo! once we knew great bliss before the face of God, and songs of praise in heaven in happier hours, where now stand noble spirits round about Eternal God in His high hall, worshiping the Lord with words and works. And here in torment I must needs abide in bonds, nor ever hope for any better home, because of my insolent pride.”
Then answered the foul fiends, black and sinful, chained in torment: „Thou with thy lies didst teach us not to serve the Savior! To thee alone it seemed that thou hadst power of all things in heaven and earth, that thou wert Holy God, even the Creator. Now thou art bound. thou wretched fiend, with bonds of flame. In thy splendor thou didst think the world was thine, and power of all things, and we, the angels, with thee. Loathsome is thy face! Sorely have we suffered for thy lies! Thou saidest that thy son was Lord of men. Now is thy woe the greater.”
So with bitter words and moaning voices the sinful spirits spake unto their lord. Christ had cast them out, and banished them from joy. They had lost the radiant light of God in heaven through overweening pride. For all their joy they had the floors of hell and burning pain. Pale, their beauty marred, the fallen angels, miserable wretches, wandered through that loathsome pit, because of the presumptuous deeds which formerly they wrought.
Then once more spake the leader of the fiends; he was chastened anew, and racked with pangs of torment. Black with fire and poison, he began to speak; no pleasant joy was this as he poured forth his words in pain:
„I was once a holy angel, dear unto God in heaven, and knew great joy before the face of the Lord God, likewise this multitude. But I resolved in my heart to overthrow the Lord of glory, the Son of God, and have myself the power to rule the world, and all this wretched host which I have led unto a home in hell. Bethink ye of the token and the curse, that I was banished, deep below the earth, in the bottomless abyss. I have led you all from out your native home unto a house of bondage.
„Here is no glory of the blessed, neither wine-halls of the proud, nor worldly joys nor angel throngs, nor may we have possession of high heaven. This loathsome dwelling burns with fire. I am God’s foe. Dragons dwell ever at the gates of hell, inflamed and furious; they may not help us! This woeful house is filled with torment. In this deep darkness there is yet no place to shelter us, that we may hide therein. Here is the adder’s hiss; here serpents dwell. Firmly the bonds of torment are fastened upon us. Fierce are the fiends, swarthy and black. Here never gleameth day in the gloom of hell-shadows, nor the radiant light of God.
„Once I had power and glory, before I earned God’s judgment on my sin in this loathsome realm, upon the floor of hell. Now I have come, and brought a host of fiends, unto this home of darkness. But, flying forth from hell from time to time, I needs must visit every land, and others of you also, who had part in our presumptuous deeds. We need not hope the King of glory will ever grant us a home and dwelling, as He did of old, and everlasting power. For the Son of God hath power of all things, of glory and affliction. Wherefore, downcast and wretched, I must wander far, an exile journey, stripped of glory, shorn of virtue, bereft of joy in heaven among the angels, because I said of old that I was King of glory and Lord of all.”
But a worse fate befell him! So the accursed spirit, doomed to woe, lamented his afflictions. And through the foul abyss a flame of fire raged, with venom mingled:
„I am so large of limb there is no place in this wide hall to hide me, sore wounded with my sins. Both heat and cold by turns are mingled here. At times I hear the hell-slaves howling, mourning these realms of pain beneath the earth; at times men naked strive with serpents. All this windy hall is filled with horror! Never shall I know a happier home, nor any town or mansion; nor ever shall mine eyes behold the shining world again.
„Worse is it now for me that ever I knew the light of glory with the angels, or melody in heaven, where blessed souls are lapped in music by the Son of God. I may not injure any soul save those alone which He rejecteth. Those may I lead home into bondage, and bring them to their dwelling in the grim abyss. Changed are we all from what we were of old on high, in beauty and in honor. Oft, as disciples round our well-loved Lord, we brought the sons of glory to the Savior’s arms, and lifted up our songs of praise, and worshiped Him. But now I am stained with evil, and wounded with my sins. In hell-fire burning bonds of pain shall sear my back. nor may I ever hope for any future good.”
Then once more the loathsome fiend from hell, accursed in his woe, bewailed his endless torment. His words flew up like sparks, most like to poison, as he hissed them forth:
„O! the majesty of God, the might of the Creator! O! Thou Lord of heavenly hosts! Farewell to earth, and the gleaming light of day! Farewell the bliss of God, the angel hosts, the heavens above! Alas! that I have lost eternal joy, that never again with my hands may I lay hold on heaven, nor thitherward lift up mine eyes, nor hear in mine ears the ringing voice of the trumpet, because I would have driven from His throne the Lord, the Son of God, and seized myself the power of majesty and joy and bliss.
„Then a worse fate befell me than I could well foresee! I am rejected from the heavenly host, cast out from light into this loathsome home. I may not well bethink me how I fell thus low, into this deep abyss, stained with my sins, and cast out from the world. Now I know that he will forfeit all eternal joy who thinketh not to serve the King of heaven and please the Lord. Needs must I undergo correction, vengeance and punishment and pain, stripped of every good, stained by my former deeds, because I thought to drive God from His throne, the Lord of hosts. Now, sorrowful and full of care, I needs must go an exile-journey, a wandering wide.”
Then God’s foe went to hell, wherein he was abased, and his thanes with him, covetous and greedy, when the Lord God hurled them down into that burning house whose name is hell. Wherefore let every man take thought in his heart that he may not be displeasing to the Son of God, remembering how the black fiends were undone by pride. And let us choose as our delight the Lord of hosts, the Prince of angels, and eternal joy in heaven above. He showed that He had strength and wondrous power, when from His lofty throne He drove that great host into bondage. Let us be mindful of the Holy Lord, eternal in glory, and choose a home on high with Christ, the Lord of all, the King of kings. With blithe thoughts in our hearts, and peace and wisdom, let us be mindful of righteousness and truth, when we think to kneel before His royal throne, and pray the Lord for mercy.
It behooveth him who dwelleth in these worldly joys to shine in beauty when he seeketh another life, and a land much fairer than this earth. That is a land of beauty and of joy, with fruits that brightly gleam among the cities. That is a boundless realm, the home of the blessed in heaven, acceptable to Christ. Let us turn thither where, in that dear home, the Savior sitteth, Lord of victories, and round about His throne in radiant whiteness stand angel legions and all blessed souls, the holy heavenly hosts, and praise the Lord with words and works. Their beauty gleameth with the King of glory, world without end.
And further still, as I have heard, the fiends confessed. Their sin and punishment lay heavy on them. In their presumptuous pride they had forgot the King of glory. Straightway in other words they spake:
„Now is it seen that we have sinned in heaven, and now must ever wage a hapless war against the might of God. We might have had our dwelling in the light of glory, in thousands serving Holy God, and chanting hymns about His throne. And while we dwelt there, and abode in bliss, came strains of heavenly music on our ears, and the voice of the trumpet. Bright of word arose the Prince of angels, and all His saints bowed down before Him. The Eternal Lord Triumphant rose and stood above us, and each day blessed that gentle throng, and His beloved Son, Shaper of souls. And God Himself was merciful to all who came within that kingdom, and had believed in Him on earth.
„But it seemed to me that the Prince was stern and hard of heart; and I began to go forth alone among the angels, and said unto them all:
„I can show you enduring counsel, if ye will trust my strength. Let us scorn this mighty Prince, the Lord of hosts, and possess us of the radiance of His glory to be our own. For this is empty boasting which we have borne so long.
„And so it was we strove to drive the Lord from His dear home, the King from out His city. But widely is it known that we must dwell in exile, in the grim depths of hell. God holdeth His kingdom. He only is the King, Eternal Lord, Creator strong and mighty, whose anger smote us down. Henceforth this host must lie here in their sin, some flying in the air and speeding over earth. But round about each spirit fire burneth, though he be up on high. Yet may he never lay his hand upon those souls who from the earth in blessedness seek heaven. But I may seize God’s foes, all heathen slaves, and drag them down into the pit.
„Some must needs wander through all lands, sowing dissension in the tribes of men throughout the earth. But I must suffer all things, in the pangs of flame, sick and sorrowful, lamenting here my lost possessions, which once I owned, while still my home was in the heavens. Will the Eternal grant us ever again a home and dwelling in the heavenly kingdom, as He did of old?”
So wailed God’s adversaries, as they burned in hell. God, the Lord, was moved to wrath against them for their blasphemy. Wherefore should every living man, whose heart is good, resolve to banish sinful thoughts and loathsome evil. Let us be ever mindful in our hearts of the Creator’s might, and prepare a green path before us unto the angels. There is Almighty God, and the Son of God will fold us in His arms, if we on earth take thought of this beforehand, and trust His holy help. Then will He not forsake us, but will grant us life among the angels, and blessed joy. The radiant Lord will show us stable dwellings, and gleaming city-walls. Brightly shine the souls of the blessed, freed from sorrow, evermore possessing cities and a kingly throne.
O may we all proclaim it, ere it be too late, and rehearse it unto men upon the earth, unlock with skill the mysteries of God, and wisely understand them! A thousand angels shall come out to meet us, if thitherward we take our way, and have deserved this bliss on earth. He shall be blessed whoso scorneth evil and is pleasing unto God, overcoming sin as He hath said. The righteous, crowned with beauty, in their Father’s kingdom, shall shine like to the sun in the City of Refuge, where their Lord, the Father of mankind, shall fold them in His arms, and lovingly uplift them to the light of heaven, where they may dwell for ever with the King of glory, possessing joy of joys with the Lord God, for ever and for ever without end.
Alas! how rashly did the cursed fiend resolve to disobey the King of heaven, the Comfort-bringing Father. With venom burned and blazed the floor of hell beneath the captive’s feet. The fiends went howling through those windy halls, wailing their woe. The sin and evil of that multitude were fiercely purged by fire. Grievous their fate! And their prince, who came there first of all the host, was lettered fast in fire and flame; that was unending torment! For ever must his thanes inhabit there that loathsome realm, nor ever in heaven above hear holy joy, where they had long had pleasant service with the angels; all good things had they lost, and might not dwell save in the pit of hell, in that accursed hall where sounds of weeping are heard afar, gnashing of teeth and lamentation.
They have no hope but only frost and fire, torture and pain and swarming serpents, dragons and adders and a house of darkness. He who stood within twelve miles of hell might hear a gnashing of teeth, loud and full of woe. God’s adversaries wandered throughout hell, burning with flame above and below on every side was torture; oppressed with pain, bereft of joy, and shorn of glory, they bitterly lamented that ever they had planned to strip the Savior of His heavenly kingdom, when they had their home on high. But He held rightfully the courts of heaven and His holy throne.
No one is so cunning or so wise, or hath such understanding, save God alone, that he may describe the radiant light of heaven; how, by the might of God, the sun there shineth round about that splendid host, where angels have eternal joy, and saints chant hymns before the face of God. And there are blessed souls, who come from earth bearing in their bosoms fragrant blossoms and pleasant herbs — these are the words of God. The Father of mankind shall fold them in His arms, and with His right hand bless them and lead them to the light, where they shall have eternal life, a heavenly home, a radiant city-dwelling, for ever and for ever. He shall have bliss whoso inclineth to obey his Savior. Well shall it be with him who may obtain it!
THE HARROWING OF HELL
Within God’s kingdom in the days of old the angel prince was called „Light-bearer,” Lucifer. But he stirred up strife in heaven and turned to insolence and pride. Darkly Satan planned to build a lofty throne in heaven, with the Eternal God. He was their lord, the prince of evil. But he repented when he needs must sink to hell, and with his thanes must feel the Savior’s wrath; never thereafter might they look upon Eternal God for ever.
Then terror came upon them. and crashing thunder went before the Judge, who bowed and burst the doors of hell. And bliss came unto men when they beheld their Savior’s face. But the hearts of that doomed folk, that dread host named aforetime, were sore afraid. They were smitten with terror throughout their windy hall, and wailed aloud:
„Bitter is this Storm that burst upon us, the Angel Prince, the Warrior with His legions. Before Him shineth a fairer light than ever our eyes beheld, save when we dwelt in heaven among the angels. Now will He end. by power of His glory, the torment we inflict. Lo! this Terror cometh, with thunders before the face of God, and soon this wretched throng shall know affliction. It is the Son of God, the Lord of angels. He leadeth souls up out of hell, and we shall be abased hereafter by His avenging wrath.”
By His might the Lord descended into hell, unto the sons of men. For He was fain to lead forth countless thousands to their native home. Then came the sound of angel legions, and thunder at the blush of dawn. The Lord Himself had overcome the Fiend; the deadly strife began at dawn when the terror fell upon them. He let the blessed souls, the race of Adam, mount upward unto heaven. Yet Eve might not see heaven until she spake:
„I, only, brought Thy wrath upon us, Eternal Lord, when we two ate the apple through the serpent’s guile, Adam and I, as we should not have done. The fiend, who now doth burn for ever in his bonds, told us that so we should have blessing and a holy home, and heaven to rule. And we believed the words of the Accursed. and stretched our hands unto the holy tree and plucked its shining fruit. Bitter the price we paid, when we must needs sink downward to this flaming pit, and there abide for many thousand winters, dreadfully burning.
„Now I beseech Thee, Lord of heaven, by this host, the angel legions which Thou leadest hither, that I may be delivered out of hell, with all my kindred. Three nights ago a servant of the Savior came to hell. Now is he fast in bondage, spent with pain, for the King of glory was incensed against him because of his presumption. Thou saidest unto us in truth that God Himself would come to all who dwell in hell. Then everyone arose, and leaned upon his arm, and rested on his hand; though racked with pangs of hell, yet in their torment they rejoiced because their Lord was coming unto hell to bring them aid.”
And she lifted up her hands unto the King of heaven, beseeching mercy of the Lord for Mary’s sake: „Lo! Of my daughter wast Thou born, O Lord, to help mankind on earth. Now is it seen that Thou art God indeed, the Everlasting Source of all creation.”
Then the Eternal Lord let all that host mount upward unto glory. But on the fiends He fastened bonds of torment, and thrust them down into the depths of darkness, bitterly abashed, where darkly Satan rules, a woeful wretch, and with him the foul fiends, forspent with pain. Never may they see the light of glory, but only bell’s abyss, nor ever hope for their return, because the Lord God was incensed against them, and gave them bonds of torment for their portion, and gruesome horror, death-shadows dark and dim, the burning pit of hell, and fear of death.
Then was there gladness when the host returned unto their native home, and with them the Eternal Lord of men, unto His glorious city. With their hands the race of Abraham, the holy prophets, bore Him up unto His home. Even as the prophets had foretold in days of old, the Lord had conquered death, and overcome the Fiend. All this befell at dawn before the blush of day, when thunder came, loud crashing from the heavens. and God bowed down and brake the doors of hell. The fiends’ strength lessened when they saw the radiant light.
And the Son of God was sitting with His host, and spake with words of truth: „Wise spirits! By My might I wrought you — first Adam and this noble woman. And they begat, by God’s will, forty children, so that a multitude were born thereafter on the earth, and many a winter men dwelt in their home, until it came to pass the fiend by deeds of evil brought God’s mercy to an end. Now sin has spread through all the world!
„For in the new Paradise I placed a tree with spreading branches, whose boughs bore apples, and ye two ate the gleaming fruit according as the fiend, the thane of hell, gave bidding. Wherefore ye journeyed to the burning depths of hell, because ye disobeyed the word of God, and tasted of this horror. The foul fiend stood beside you, and gave you evil thoughts.
„But My heart repented that My handiwork should suffer prison-bondage! There was no power of men, nor might of angels, no work of the prophets, nor wisdom of mortal men, that could bring you help, but only God, the Savior, who had ordained that punishment in vengeance. And from His home on high He came to earth, being born of a virgin, and suffered many tortures in the world, and much affliction. And many men, the rulers of the state, conspired against Me night and day, how they might slay Me.
„Then was the time fulfilled, and I had lived for three-and-thirty winters in the world before My passion. Long was I mindful of this multitude and of My home, that I might lead them up from bondage to their native land, where they may have God’s judgments, and the glory of the heavenly hosts, dwelling in joy and knowing bliss of heaven, a thousand fold. Upon the cross, when sharp spears pierced Me, and the young man smote Me, hanging on the tree, yea! even then I interceeded for you; and I came again unto eternal joys, and to the presence of the Holy Lord.”
Thus spake the Lord of glory, Maker of mankind, early in the morning when the Lord God rose from death. There was no stone so firmly fastened, though it were bound about with iron, that might withstand His wondrous might; but the Lord of angels went forth from His prison, and bade bright angels tell His eleven disciples, and say especially to Simon Peter that he might see God, Steadfast and Eternal, in Galilee, as he had done aforetime.
Then the disciples, as I have heard, were filled with the Spirit, and went together into Galilee unto the Holy Son of God, beholding where the Son of the Creator, the Eternal Lord, was risen. And the disciples ran and came where the Eternal Lord was standing, and fell upon the ground, and knelt before His feet, giving thanks to God because once more, as it was come to pass, they might behold the Prince of angels. And straightway Simon Peter spake:
„Is it Thou, O Lord God, crowned with glory? A little while ago we saw how heathen men laid grievous bonds upon Thee! And bitterly shall they repent, when they behold their end.”
But some could not believe it in their hearts. And one, called Didymus, was dear before he laid his hand upon his Savior’s side wherefrom His blood had fallen to the ground, a bath of baptism. That was a glorious deed, the passion of the Lord our God. He mounted up upon the tree, and with His great heart shed His blood upon the cross. Wherefore at all times men should thank their Lord by words and works, because He led us out of bondage to our home and native land, where we may have God’s judgments and the glory of the heavenly host, and dwell in joy. To us the radiant light of glory is revealed, to such as have good thoughts.
Then was the Lord Eternal forty days on earth, followed of the people and revealed to men, before the Prince of city-dwellers brought the Holy Spirit to the great creation, the heavenly kingdom. The King of angels and the Lord of hosts ascended up on high. Then came celestial melodies in holiness from heaven. The hand of God appeared and He received the Prince; the Lord of heaven led Him to His holy home. And round about Him throngs of angels flew in thousands.
And it befell, while yet the Savior Christ abode with men, that on the night before the last He strengthened with His spirit His disciples, the twelve apostles. The Living God ordained unnumbered souls. Of these was Judas, who betrayed the Glorious Lord, our Savior, to be a sacrifice. Little did that undertaking prosper when he sold the Son of God for silver treasure. The foul fiend gave him grim requital, deep in hell.
The Son now sitteth on the right hand of the Father; each day the Lord of hosts giveth help and healing to the sons of men throughout the earth. Full widely is it known to many men that He alone, by power of His glory, is Maker and Ruler of all created things. The Holy Lord of angels sitteth with the prophets in heaven above; the Son of glory hath His throne amid the heavens, and by His healing leadeth us up thither to the light, where we may sit with God on high among the angels, and have that radiance where His holy host now dwelleth, and live in joy. There is the blessedness of glory radiantly revealed! Let us take thought to serve the Savior gladly and be pleasing unto Christ! There is more glorious life than we may ever gain on earth.
Now hath the Great Prince, the Almighty Lord, made intercession for us. On the day of doom God biddeth the archangels, with a mighty blast, to sound the trumpet over the city-dwellings, through all the borders of the world. Then shall men wake from the earth; the dead shall arise from the dust, through the might of God. Longest of days shall that be, greatest of tumults, heard afar, when the Savior cometh, the Lord, with clouds surrounded, descending upon earth.
Then will He separate the fair and foul, the good and evil, into two companies. And the righteous shall mount to their rest at the right hand of God, they shall be blithe as they enter the city, the kingdom of God. With His right hand the Lord of creation shall bless them, and say before all:
„Ye are welcome! Enter now the heavenly kingdom, into the light of glory. There shall ye rest for ever without end.”
But the guilty souls that have sinned shall stand and tremble when the Son of God shall judge them by His wondrous might; they shall hope they may ascend to that fair city with the angels, as the others did. But the Eternal Lord shall speak to them, and say before them all:
„Descend now quickly, ye accursed, into the house of pain. I know you not.”
And straightway at these words hell’s captives, cursed spirits, shall drag them down by thousands, leading them thither to the home of fiends, and thrust them deep down in the narrow pit. Never may they return, but there they needs must suffer torturing pain, imprisonment, and bonds, and the cold ground, endure the depths of hell and devils’ discourse, black fiends with hate reviling them for sin, because they often have forgot the Lord, Eternal God, who should have been their hope. Wherefore let us resolve while in the world to serve the Savior gladly by God’s grace, be mindful of the spirit’s joy, and how the blessed sons of God abide on high in radiant glory.
There is a golden gate adorned with gems, enwreathed with joy, for those who enter in God’s kingdom, and win the light of glory. About the walls stand radiant angel spirits and blessed souls who pass from earth to heaven. There are martyrs pleasing unto God, and patriarchs with holy voices praising God, the King within His city, saying:
„Thou art the Lord of men, the Heavenly Judge and Prince of angels! Thou hast led the sons of earth unto this blessed home!”
So the thanes about their Prince shall praise the Lord of glory. There shall be song and splendor round His throne. For He is King indeed, and Lord of all things in the eternal creation!
THE TEMPTATION
He is the Lord, the Prince of angels, who died for us; and, in the fullness of His mercy, the Maker of mankind once fasted forty days. And it came to pass that the Accursed Fiend, who was driven out of heaven and sank to hell, tempted the Lord of all creation, bringing in his arms great stones, and bidding Him make loaves to stay His hunger, „if Thou have so much power.” But the Eternal Lord made answer unto him:
„Knowest thou not, accursed, it was written….”
Lacuna of indeterminate length
„….save Me alone? But Thou, O Lord of victory, hast ordained the light for living souls, reward unending in the heavenly kingdom, and holy joys.”
Then the malicious, evil spirit in derision lifted Him up in his hands, and set Him upon his shoulder, and ascended a high mountain, and placed the Lord God on a peak thereof:
„Gaze now full widely over the dwellers of earth. The world and the inhabitants thereof will I give into Thy hand. Take now from me the city and the shining home which I will give Thee in the heavenly kingdom, that Thou mayest truly be the King of men and angels, as Thou hast thought.”
Then answered the Eternal Lord: „Depart, thou cursed Satan, into the house of pain; for thee is punishment prepared, and not God’s kingdom. By most high might I bid thee bring no hope to such as dwell in hell, but tell them now of this, thy greatest woe, that thou hast met the Maker of creation, the Lord of men. Get thee behind Me! Know, accursed fiend, how measureless and wide and dreary is the pit of hell! Measure it with thy hands, take hold upon its bottom. Go, then, until thou knowest all the circle of it; measure it first from above even unto the abyss. Measure how broad the black mist stretches. Then shalt thou know more clearly that thou strivest against God, when thou hast measured with thy hands how high and deep is hell, the grim grave-house, within. Go quickly, that thou measure, ere two hours are past, the home allotted thee.”
Then vengeance came upon the fiend. Satan, the cursed monster, fled away and sank to hell. And first he measured with his hands its torment and its woe. The black flame leaped against the evil spirit; and he beheld the captives as they lay in hell. And there rose a howling throughout hell, when their eyes fell on the fiend. God’s foes had striven… the black evil spirit, so that he stood upon the floor of hell, and it seemed to him that from the pit to the doors of hell was an hundred thousand miles in reckoning, as the Almighty Lord had bidden him, for his sin, to measure all his torment. And he remembered as he stood in the depths of hell! The foul fiend with his eyes gazed through the loathsome den, until its overwhelming horror, the host of devils… then mounted up…
With words of malice the accursed fiends began to speak and say:
„Lo! thus may evil be upon thee always! Thou didst not wish for good!”
End of „Codex Junius 11
